ఒక ఆత్మీయ స్పర్శ

అమ్మను మించి దైవమున్నదా... అందరిని కనేశక్తి అమ్మకొక్కటే ... అవతార పురుషుడైనా ఆ అమ్మకు కొడుకే..

ఇది సినిమా పాటలా ఉందా.. సినిమా పాటే... ఎన్నో ఆశలతో అత్తవారింట అడుగుపెట్టి , అక్కడివారిని తనవారుగా చేసుకుని పిల్లలను కనిపెంచి పెద్దచేసిన అమ్మ అవసాన దశలో ఒంటరిదైతే.. పలకరించడానికి నా అంటూ ఎవరూ లేకపొతే .. ఎందుకు ఈ పిల్లలు , బంధాలు, అనుబంధాలు... ఈ పరిస్థితి అందరికీ రాదు కాని ఎవ్వరికీ రాదు అనలేము. తల్లితండ్రులను చివరివరకు దేవతల్లా చూసేవారున్నారు. తాము పెద్దవాళ్ళయ్యాక ఆ తల్లితండ్రులను పనికిరానివారిలా చూసేవారున్నారు, అలాగే చివరి దశలో ఉంది తమకు ఎటువంటి ఉపయోగం లేక అడ్డంకిగా ఉన్నా తల్లితండ్రులను వదిలేసే ప్రభుద్దులూ ఉన్నారు ఈ లోకంలో.. తమకు ఇలాంటి పరిస్థితి వస్తుంది అంటే ఆ తల్లితండ్రులు ముందే జాగ్రత్తపడేవారేమో.. కాని వారికి తమ పిల్లల మీద అలాంటి ఆలోచనే రాదు. ఇంటినుండి గెంతేసినా కూడా నా బిడ్డా అంటుంది తల్లి మనసు. ఇలాంటి కొందరు అనాధలైన అమ్మలకోసం ప్రమదావనం సభ్యులు తమ వంతుగా చిరు సాయం చేయడం జరిగింది.

నిన్న అంటే శనివారం 16-5-09 రోజు హైదరాబాదు BHEL నుండి పటాన్ చెరు వెళ్ళే మార్గంలో ఉన్నా బీరంగుడాలోని సాయి అనాధ ఆశ్రమానికి వెళ్ళాము. ఒక చిన్న ఇంట్లో నడుపబడుతున్న ఈ ఆశ్రమంలో ఏడుగురు మహిళలు, ఇద్దరు పురుషులు ఉన్నారు.అందరూ అరవైకి పైబడినవారే. అందరికంటే పెద్దావిడకి తొంభై రెండేళ్ళు ,కళ్లు కనపడవు. అందరికంటే చురుకుగా ఉంది నాకేమంత వయసైపోయింది, ఎనభై ఆరేల్లె కదా, ఇంకా చిన్నపిల్లనే అంటుంది ఓ అమ్మ. మాకోసం ఓ పాట కూడా పాడింది. వాళ్ల కోసం ఒక నెల భోజన సామగ్రి, బట్టలు, తువాళ్ళు, చెప్పులు, సబ్బులు ఇచ్చాము. అలాగే తాగడానికి కూల్ డ్రింకులు ఇస్తే చిన్న పిల్లల్లా సంతోషించారు. నిజంగా పెద్దవయసువారు, చిన్నపిల్లలది ఒకే మనస్తత్వం అన్నది అక్షర సత్యం. ఇంతమంది తమతో మాట్లాడ్డానికి ఎక్కడేక్కడినుందో వచ్చారు అని తెలియగానే మాట రాక ఒకటికి పదిసార్లు చేతులు జోడించి దండాలు పెట్టసాగారు. అలా దండం పెడితే మేము వెళ్లిపోతాము అని ప్రేమతో బెదిరిస్తే అలాగే వెళ్లొద్దు ఇలాకూర్చోండి అని తమ పక్కన కూర్చోబెట్టుకున్నారు. మాకేం తెచ్చారు అంటే పళ్ళు, స్వీట్లు చాలా తెచ్చాము అంటే ఎంత మురిసిపోయారో.. ఆ ఆనందం ఎన్ని కొట్లిస్తే వస్తుంది.. ఎవరింటికి వెళ్ళినా అక్కడ చిన్నపిల్లలు ఉంటే ముందు మనం తినడానికి ఎం తెచ్చారా అని ఆత్రుతగా చూస్తారో, అలాగే ఈ వృద్ధ మహిళలు కూడా.. వాళ్లకు లంచ్ టైం అయినా కూడా మా అందరితో మాట్లాడాలి అని ఆకలిని కూడా పక్కనపెట్టారు. మేము తీసికెళ్ళిన వస్తువులు అందరికి సమానంగా ఇచ్చి , ఆ ఆశ్రమ నిర్వహణ ఎలా సాగుతుంది. ఏమేమి అవసరాలు ఉన్నాయో కనుక్కున్నాము.

అనాధలైన ఆ అమ్మలకు కావలసింది .. డబ్బులు కాదు.. అన్నిటికంటే వారు ఎదురు చూస్తున్నది ఒక ఆత్మీయమైన స్పర్శ కోసం. కొద్దిసేపు పక్కన కూర్చుని కబుర్లు చెప్తే చాలు. జీవితపు చరమాంకంలో వాళ్లకు అత్యవసరమైనది ఆత్మీయత. అది ఒక్కరోజైనా ఇవాలనే మా కోరిక నెరవేరింది. మళ్ళీ వస్తాము అని ప్రమాణం చేసి వచ్చాము. కాని అలా వెళుతున్నాము అని చెప్పగానే మా చేతులు పట్ట్టుకుని మంచిది బిడ్డా వెళుతున్నాము కాదు వెళ్లివస్తాము అనాలి అని కళ్ళలో నీరు తెచ్చుకున్నారు. ఒకావిడకు కళ్లు కనపడవు అయినా మా చేతులు పట్టుకుని తడిమి పరిచయం చేసుకుంది. నాకెవరూ లేరు బిడ్డా. కొడుకులు, అన్నలు, చెల్లెళ్ళు అందరూ పోయారు.నేను ఇలా ఉన్నాను.మళ్ళీ వస్తారుగా అని ఏడ్చేసింది. ఇక అక్కడి పసిపాప ఐతే మళ్ళీ వచ్చేటప్పుడు నాకేం తెస్తారు అని అడిగింది.. ఎం కావాలి పెద్దమ్మా అంటే .. కొంచం మిక్స్చర్ కావాలి అంది. సరే తప్పకుండా తీసుకోస్తాము . కాని నాకు అందరికంటే ఎక్కువ కావాలి అని మమ్మల్ని నవ్వించింది..సరే అని మాటిచ్చి .. మీరిక భోజనం చేయండి అని మేము తీసికెళ్ళిన పులిహోర, పెరుగన్నం ఇచ్చేసి , బరువెక్కిన మనసులతో తిరుగుప్రయాణం చేసాము.

ఇక తిరుగు ప్రయాణంలో మరో వృద్ధాశ్రమం సందర్శించాము. పుట్టపర్తి సత్యసాయి ట్రస్ట్ వాళ్ళు నడిపించేది. అక్కడ కొద్దిసేపు గడిపి కొన్ని బట్టలు, మందులు కూడా ఇవ్వడం జరిగింది..


నా విజ్ఞప్తి..

ఈ యవ్వనం శాశ్వతం కాదు. ప్రతి వారు ముసలివారు కావాల్సిందే. తల్లితండ్రులైనా , ఎవరైనా వృద్దులైనవారిని ఆదరించండి. వారికి కావలసింది మీ ఆస్తిపాస్తులు కాదు. పట్టెడన్నం, పిడికెడు ప్రేమాభిమానాలు. అవసాన దశలో వారు ఎదురుచూసేది, అవసరమైనది, వారిని బ్రతికించేవి అవే.. మర్చిపోవద్దు..