ఇంతలోనే ఎంత వారయ్యారు??

బుడి బుడి అడుగులతో ఇల్లంతా తిరుగుతూ

ఏడుపులు, అల్లరితో కేరింతలు కొడుతూ

అన్నం తిందురా అంటే నాకొద్దు పో అని విసిగిస్తూ

స్కూలు కెళ్లాలి లేమ్మా అంటే నేను పోను అని మారాం చేసే పిల్లలు

అమ్మ మాటలతో, నాన్న లాలనతో ఎదుగుతూ

ఆటపాటలతోపాటు జీవిత పాఠాలు కూడా నేర్చుకుంటూ

ఇంతలా ఉన్నవారు అప్పుడే ఎంతలా ఎదిగిపోయారు

గువ్వలా పొదుముకుని కాపాడుకున్న చిన్నారులు

పెద్దలనే పిల్లలను చేసి మేమున్నాం కదా అంటున్నారు.

ఎంత అల్లరి చేసినా అమ్మ కంట కన్నీరు చూడలేని ఆ చిన్ని మనసులు

కన్నీటికర్ధం తెలీకున్నాతమ బుజ్జి బుజ్జి చేతులతో తుడిచేసారానాడు

చెప్పకనే అమ్మ మనసు తెలుసుకుని చేతులతో ఆమెను బంధించి అదిలిస్తారీనాడు..

ఈ బంధం, అనుబంధం ఎప్పటికీ ఇలాగే ఉండేనా??

ఈ అనుభూతిని పదిలపరుచుకున్న ఈ క్షణం ఇలా స్తంభించిపోదా....