నట్టింటి నుంచి నెట్టింట్లోకి - నవతెలంగాణ

 

ఇల్లలుకుతూ అలుకుతూ తన పేరు మరిచిపోయిందంట ఈగ. నేను కూడా అదే విధంగా చదువు, సంధ్య ఏమీ లేదు. నాకేమీ రాదు. భర్త, పిల్లలు, ఇల్లు ఇదే నా జీవితం. ఇంతకంటే ఏం చేయగలనులే అంటూ, అనుకుంటూ సాధారణంగా గడిపాను. కాని పదేళ్ల క్రితం మొదలుపెట్టి, క్రమంగా ఊహించని ఎన్నో మలుపులు తిరిగిన నా జీవితంలో నా పేరును ఎన్నో హంగులతో కనుగొనగలిగాను.
మరి నా ఈ జీవనపయనపు ముచ్చట్లను మరోసారి చదువుతారా??

 

         ఇల్లు అలుకుతూ ఈగ తన పేరే మర్చిపోతుంది. ఊరంతా తిరిగి చివరికి తన పేరు ఎవరో చెబితే తెలుసుకుంటుంది. ఆడపిల్ల జీవితం కూడా ఇంతే. ఓ తండ్రికి కూతురుగా, భర్తకు భార్యగా, అత్త మామలకు కోడలిగా, పుట్టిన పిల్లకు అమ్మగా తప్ప తమకంటూ ఓ గుర్తింపు ఉండదు. కుటుంబం, ఇల్లు, పిల్లలు ఇలా ఇంటి చాకిరీ చేస్తూ తమను తామే మర్చిపోతారు. సరిగ్గా ఇలాగే కొన్నేండ్ల పాటు తానేంటో తానే మర్చిపోయారు జ్యోతివలబోజు. ఇప్పుడు పత్రికా పాఠకులకు ఆమె పేరు సుపరిచితం. బ్లాగర్‌గా, ఓ వెబ్‌ పత్రిక ఎడిటర్‌గా, జేవీ పబ్లిషర్‌గా తానేంటో నిరూపించుకున్నారు. ఇలా నట్టింటి నుంచి నెట్టింటిలోకి అడుగుపెట్టిన ఆమె జీవిత విశేషాలు ఆమె మాటల్లోనే...
          మా సొంతూరు నల్గొండ. పుట్టింది, పెరిగింది, చదువుకుంది అంతా హైదరాబాద్‌ ఓల్డ్‌సిటీలోని శాలిబండ. అమ్మ భారతి, గృహిణి. నాన్న సంజీవరావు, వ్యాపారం చేసేవారు. నాకు ఇద్దరు తమ్ముళ్ళు. ఒక్కతే ఆడపిల్లను. దాంతో అడిగింది కాదనేవారు కాదు. నా చిన్నతనంలో ఆడపిల్ల పదో తరగతికంటే ఎక్కువ చదివించేవారు కాదు. అంతకంటే ఎక్కువ చదివినా చేసేదేముంది అనుకునేవారు. కానీ మా నాన్న మాత్రం నన్ను చదివించడానికే ఇష్టపడేవారు. అందుకే ఇంటర్‌లో మంచి సంబంధాలు వచ్చినా చేయలేదు. డిగ్రీ వనిత కాలేజీలో చేరాను. సెకండ్‌ ఇయర్‌లో ఉన్నప్పుడు పెండ్లి చేశారు. మా వారు గోవర్థన్‌, ఆయన సివిల్‌ ఇంజనీర్‌గా పనిచేస్తున్నారు. పెండ్లి తర్వాత చదువు మానేశాను. పాప, బాబు పుట్టారు. ఇక పిల్లలు, వాళ్ళ చదువులతో కాలం గడిచిపోయేది. 'నేను చదివి ఏం చేయాలి' అని పిల్లల చదువులపై దృష్టిపెట్టా. టైం దొరికితే యండమూరి, మల్లాది, చందూ సోంబాబు పుస్తకాలు బాగా చదివేదాన్ని. నవలలు చదువుకునేదాన్ని. ఇక టీవీ సంగతైతే చెప్పాల్సిన పనే లేదు. వచ్చిన ప్రతి కొత్త సీరియల్‌ని వదలకుండా చూసేదాన్ని. ఇలా ఇల్లు, పిల్లలు, టీవీ ఇదే నా ప్రపంచం. ఇంతకంటే ఇక నేనేం చేయలేనని నిర్ణయించేసుకొని నా చుట్టూ నేనే పరిమితులు పెట్టుకున్నా.
పిల్లల కోసమే మొదలు...
పిల్లలు పై చదువులకు వచ్చేశారు. తర్వాత ఎలాంటి కోర్సులు తీసుకుంటే వారి భవిష్యత్‌ బాగుంటుందనే ఆలోచన వచ్చింది. మా ఇంట్లో కంప్యూటర్‌, ఇంటర్నెట్‌ ఉండేవి. అందులో వెదకడం మొదలుపెట్టా. కొత్త కొత్త కోర్సుల గురించి, కాలేజీల గురించి తెలుసుకున్నా. దీనికి మా బాబు, మా వారు సహకరించేవారు. దాంతో మెల్లమెల్లగా నెట్‌ వాడటం తెలిసి పోయింది. అలా వెదుకుతూ ఉంటే తెలుగు టైపింగ్‌ లేఖిని గురించి తెలిసింది. అలాగే చాటింగ్‌ చేయడం, బ్లాగ్‌ గురించి కూడా తెలిసిపోయింది. నాకు అప్పట్లో తెలిసింది వంటలు. దాంతో రకరకాల వంటలు ఎలా చేయాలో రాసి బ్లాగ్‌లో పెట్టేదాన్ని. వీటికి మంచి స్పందన వచ్చేది. అలా 2006లో ''జ్యోతి'' పేరుతో నేను సొంతగా ఓ బ్లాగ్‌ క్రియేట్‌ చేసుకున్నా. అప్పటి నుంచి నా మనసుకు ఏది బాగా అనిపిస్తే అది రాసి పెట్టేదాన్ని. తర్వాత ''షడ్రుచులు'' పేరుతో వంటల బ్లాగ్‌, నాకు నచ్చిన పాటలను ''గీతలహరి'' అని పాటల బ్లాగ్‌ ఒకటి ప్రారంభించా. భక్తికి సంబంధించినవి ''నైమిషాల'' పేరుతో మరో బ్లాగ్‌ క్రియేట్‌ చేశా. ఇటీవల నా బ్లాగ్‌ పదో పుట్టిన రోజు జరుపుకొంది.
మొదటి ఆర్టికల్‌...
ఇలా బ్లాగ్స్‌లో రాస్తూ చాలా బిజీగా ఉండేదాన్ని. ఆ సమయంలోనే నల్లమోతు శ్రీధర్‌గారిది ఓ మ్యాగజైన్‌ ఉండేది. 2007లో ఆయన తెలుగు బ్లాగ్స్‌పై ఓ ఆర్టికల్‌ చేయాలని నన్ను సంప్రదించారు. అయితే ఆయన నన్నే రాసి ఇవ్వమన్నారు. ముందు భయపడ్డాను. కానీ చాలా మంది సహకరించడంతో ఆర్టికల్‌ రాసి పంపాను. అదే నా మొదటి ఆర్టికల్‌. దానికి నా ఫొటో ఇవ్వడానిక్కూడా భయపడ్డాను. ఎందుకంటే అప్పట్లో బ్లాగ్‌లు రాసే మహిళలు తక్కువగా ఉండేవారు. పైగా తప్పుగా అనుకోవడం, చెడుగా మాట్లాడుకోవడం లాంటివి ఉండేవి. ఈ బాధలన్నీ ఎందుకులే అని ఆన్‌లైన్‌లో తప్ప బయట ఎవరినీ కలిసేదాన్ని కాదు. తర్వాత ఓ పత్రికలో బ్లాగ్స్‌పై కవర్‌స్టోరి రాశాను. అలా ఒక్కొక్కటీ రాయడం మొదలు పెట్టా.
కాలమిస్టుగా మారా...
నాకు వంటలు బాగా వచ్చు కాబట్టి 2010లో ఓ పత్రికా ఆఫీస్‌కు వెళ్ళి కలిశాను. వాస్తవానికి ఎప్పుడైనా రాద్దామని అడగటానికి వెళ్ళాను. కాని ఆ ఎడిటర్‌ నా గురించి అన్నీ తెలుసుకొని వారానికి ఓ పేజీ ఇవ్వమని అడిగారు. ఫుల్‌కాలమ్‌ అనేసరికి ముందు భయపడ్డా.
కాని ఆయనే ధైర్యం చెప్పారు. ఇక అప్పటి నుంచి నాలుగు సంవత్సరాలు కంటిన్యూగా వారానికి ఓ ఫుల్‌ కాలమ్‌ ఇచ్చేదాన్ని. చాలా సరదాగా ఉండేది. వంటలతో పాటు కొన్ని ఆర్టికల్స్‌ కూడా ఇచ్చేదాన్ని. నా కండ్ల ముందు జరిగిన సంఘటనలు, సాధారణ మహిళలు ఎదుర్కొనే సమస్యలే ఎక్కువగా రాసేదాన్ని.
వెబ్‌ పత్రిక ఎడిటర్‌గా...
అప్పట్లో మాలిక అనే ఓ వెబ్‌ మ్యాగ్‌జైన్‌ వచ్చేది. దీన్ని యుఎస్‌లో ఉండే ఆయన తెచ్చేవారు. అయితే అప్పట్లో ఇది త్రైమాసిక పత్రిక. ఆయన నన్ను ఆ పత్రిక కోసం హెల్ప్‌ చేయమని అడిగారు. సరే అని ఒప్పుకున్నా. తర్వాత ఆయన దాన్ని పూర్తిగా నాకే అప్పగించారు. ఆన్‌లైన్‌లోనే కాబట్టి ఇబ్బంది లేదు. ఫేస్‌బుక్‌, బ్లాగ్స్‌ ద్వారా ఆర్టికల్స్‌ సమీకరించేదాన్ని. మెల్లగా ఆర్టికల్స్‌ ఎక్కువగా రావడం మొదలై దీన్నే బై మంత్లీగా, ప్రస్తుతం మంత్లీ చేశాను.
పబ్లిషర్‌గా...
కొందరి సలహాతో కాలమ్స్‌గా వచ్చిన నా వంటలను రెండు పుస్తకాల రూపంలో తీసుకువచ్చాను. వాస్తవానికి అప్పటి వరకు తెలంగాణ వంటలపై ఒక్క పుస్తకం కూడా లేదు. బహుశా తెలంగాణ వంటలపై మొదటి పుస్తకాన్ని తెచ్చింది నేనే కావొచ్చు. ఈ పుస్తకాలు ప్రింట్‌ చేయించడం కోసం చాలా తిరిగాను. అప్పుడే నాకు అనిపించింది. ఆసక్తి, ఓపికుంది కాబట్టి తిరుగుతున్నా. కాని నాలాంటి మహిళలు చాలా మంది రాసేవాళ్ళు ఉన్నారు. కాని వాళ్ళందరూ తమ పుస్తకాల కోసం తిరగలేరు. మాట్లాడలేరు. కాబట్టి అలాంటి వాళ్ళ కోసం ఏదైనా చేస్తే బాగుంటుందనిపించింది. అప్పుడు నా పేరుతోనే జేవీ(జ్యోతి వలబోజు) పబ్లిషర్స్‌ అని పుస్తకాలు ప్రింట్‌ చేయడం ప్రారంభించాను. ముందు ఇద్దరు ప్రముఖ కార్టునిస్టులు ఫేస్‌బుక్‌ పై వేసిన కార్టూన్స్‌తో ఫస్ట్‌ బుక్‌ ప్రింట్‌ వేయించాను. తర్వాత మన్నెం శారదగారిది వేశాను. దీన్ని కమర్షియల్‌గా కాకుండా రచయిత్రుల కోసం పెట్టాను. విదేశాల్లో ఉన్న వారి పుస్తకాలు కూడా చేశాను. ఈ రెండు సంవత్సరాల్లో 15 మంది రచయితలవి 50 పుస్తకాల వరకు వేశాను. ప్రస్తుతం వంగూరి ఫౌండేషన్‌ వారివి, వంశీ వారి పుస్తకాలు కూడా చేయిస్తున్నాను.
అప్పట్లో ఎవరికీ తెలియదు
ఇంటర్నెట్‌ వాడే కొత్తలో జ్యోతి అని నా పేరు టైప్‌ చేస్తే ఎవరెవరివో వచ్చేవి. ఇప్పుడు జ్యోతి వలబోజు అని టైప్‌ చేస్తే చాలు నాకు సంబంధించిన ఎన్నో వెబ్‌సైట్‌లు వస్తున్నాయి. అప్పట్లో జ్యోతి అంటే చెప్పుకోవడానికి ఏమీ లేదు. అంతా నిల్‌. అలాంటిది ఇప్పుడు జ్యోతి అంటే చెప్పుకోవడానికి చాలా ఉంది. ఇలా చెప్పుకోవడానికి చాలా గర్వంగా ఉంది. అందుకే ఒకటే చెబుతాను. ప్రతి ఒక్కరిలో ఇన్నర్‌గా ఏదో ఒక టాలెంట్‌ ఉంటుంది. దాన్ని బయటకు తీసుకురావడమే కష్టం. వస్తే ఏదైనా సాధించవచ్చు. అనసరంగా టీవీ సీరియల్స్‌ చూస్తూ టైం వేస్ట్‌ చేసుకోవడం కంటే ఏదైనా చేస్తే సమాజంలో గుర్తింపు వస్తుంది. దీనికి నేనే ఉదాహరణ. మనకు నేర్చుకోవాలనే తపన ఉండాలే గాని ఇంటర్‌నెట్‌లో దొరకనిది లేదు. ప్రస్తుతం ఎప్పుడో ఆగిపోయిన నా డిగ్రీని పూర్తి చేసి ఎంఏ తెలుగు చేయాలనుకుంటున్నా.
సమస్యలూ ఉన్నాయి...
ఇంతగా ఇంటర్నెట్‌ వాడేటప్పుడు కొన్ని సమస్యలు కూడా వస్తాయి. అయితే జాగ్రత్తలు కూడా తీసుకోవచ్చు. కొత్తలో ఒకటీ రెండు సమస్యలు ఎదుర్కొన్నా. ఆ అనుభవాల నుంచే జాగ్రత్తగా ఎలా ఉండాలో నేర్చుకున్నా. నేను కంప్యూటర్‌ వాడటం మొదలుపెట్టిన తర్వాత మా బాబుకి కంప్యూటర్‌ దొరికేది కాదు. అందుకే ''అమ్మకు కంప్యూటర్‌ నేర్పిన తర్వాత నాకు కంప్యూటర్‌ దొరకడం లేదు'' అనేవాడు. ఇప్పుడు ఎవరిది వారికే ఉంది. కాబట్టి సమస్యలేదు.
రీడర్స్‌కి దగ్గరవ్వొచ్చు
మహిళలు పుస్తకాలు రాసి పబ్లిష్‌ చేయించుకున్న తర్వాత వాటిని ఎక్కడ అమ్ముకోవాలో తెలియక ఇబ్బంది పడుతున్నారు. అందుకే రచయిత్రులందరం కలిసి ఓ టీమ్‌గా ఏర్పడి ప్రమదాక్షరి, జేవీ పబ్లికేషన్స్‌ పేరుతో రెండు సంవత్సరాలుగా నుండి బుక్‌ఫెయిర్‌లో స్టాల్‌ పెడుతున్నాం. చాలా బాగా సక్సెస్‌ అయింది. దీని వల్ల రీడర్స్‌కు దగ్గరవ్వొచ్చు.
ది రోడ్‌ టు క్యారెక్టర్‌
పెప్సీకో సీఈఓ ఇంద్రా నూయి తెలియని వారుండరు. ఓ సాధారణ మహిళ ఆస్థాయికి చేరుకోవడం అసామాన్యం. ఎందరికో స్ఫూర్తిదాయకం.. మరి ఆమెకు స్ఫూర్తినిచ్చిన వారెవరై ఉంటారు? అని ఎప్పుడూ ఆలోచించం కదా. కానీ ఇంద్రానూయికి స్ఫూర్తినిచ్చిన ఓ పుస్తకం ఉంది. అది 'ది రోడ్‌ టు క్యారెక్టర్‌'. డేవిడ్‌ బ్రూక్స్‌ రాసిన పుస్తకం. 'మన వ్యక్తిత్వాన్ని తీర్చిదిద్దుకోవడానికి, కెరీర్‌ను విజయవంతంగా మలుచుకోవడానికి ఈ పుస్తకం ఎంతో ఉపయోగపడుతుంది' అంటారు ఇంద్రా నూయి. తన కూతుళ్లిద్దరికీ కూడా ఇదే విషయం చెబుతానంటారామె.
-సలీమ
ఫొటో: పులిపాటి వెంకట్‌