అసాధ్యమే సుసాధ్యమైన వేళ - వార్షికోత్సవ వేళ

ఎందుకో ఈ మధ్య నా ఆలోచనలు వెనక్కి వెళ్లిపోతున్నాయి. తీరిక లేకుండా సాగిపోతున్న నా దినచర్యలో ఒక్కసారి ఆగి "నేనేంటి??" అన్న ఆలోచన చేయడం మొదలైంది. నేను ఎప్పుడు కూడా గతం గురించి కాని, వర్తమానం గురించి కాని చింతించలేదు. ఈ రోజు మాత్రమే నా చేతిలో ఉంది. దాన్ని ఎలా సద్వినియోగపరుచుకోవాలి అనుకున్నాను. వేదాంతం మొదలెట్టా అనుకుంటున్నారా? అసలు సంగతి తెలుసుకోవాలంటే రంగు రంగుల రింగులు తిప్పుకుంటూ మూడేళ్లు వెనక్కి వెళ్లిపోదాం పదండి. నా జీవితంలో అసాధ్యం అనుకున్నవి నిజంగా సాధ్యమయ్యాయి.. అవేంటంటారా??

చిన్నప్పటినుండి నేను ఎవరితో ఎక్కువ కలవను..ఎక్కువ కల్పించుకుని మాట్లాడను. స్కూలు, కాలేజీ ఇల్లు అంతే నా లోకం. సినిమాలు , షికార్లు అన్నీ అమ్మతోనే.. స్కూలు స్నేహితులు స్కూలులోనే, కాలేజీ స్నేహితులు కాలేజీలోనే దూరమయ్యారు. ఆ చదువు కూడా నేను సీరియస్సుగా చదవలేదు. చదవాలి కాబట్టి చదివాను. ఒక లక్ష్యం, కెరీర్ అనే ఆలోచనే లేదు. అదేంటో?? కడుపులో చల్ల కదలకుండా రోజులు గడిచిపోతున్నాయి. మంచి సంబంధం అని పెళ్లి చేసేసారు. చదువు కొండెక్కింది (పావురాల గుట్ట కాదండోయ్).. సంసార సాగరంలో మునుగుతూ తేలుతూ రోజులు, సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. పిల్లలు, వాళ్ల చదువులు, ఆరోగ్యం, పరీక్షలు ఇదే నాకు ముఖ్యంగా ఉండింది. అప్పుడప్పుడు కుట్లు , అల్లికలు మామూలే. కాని మూడేళ్ల క్రింద నేను ఎన్నో సార్లు తీవ్రంగా ఆలోచించాను. నేనేంటి? నా జీవితం ఇలాగే గడిచిపోవాలా? పిల్లలు ఉద్యోగాల్లో చేరి, పెళ్లిల్లయ్యాక వాళ్లకు, వాళ్ల పిల్లలకు సేవలు చేయడము, టీవీ చూడడము, అందరి బాగోగులు చూడడమేనా నా పని. వేరే ఏమీ చేయలేనా? నా గుర్తింపు ఏంటి? అసలు నేనేమి చేయగలను? ఉద్యోగం చేయాలంటే పెద్ద చదువులు లేవు. పాండిత్యము లేదు. ఇప్పుడు చదువుకుని మాత్రం ఏం చేయాలి ?? చదివినదంతా టైం పాస్ పుస్తకాలే. సస్పెన్స్ నవళ్లు, వార పత్రికలు .. పుట్టింటివైపు, అత్తింటివైపు పండితులనదగ్గవారు లేరు. కాస్తైనా నాకు ఉందేమో అనుకోవడానికి. నేను ఎప్పటికీ ఫలానా వారి కూతురు, భార్య, తల్లి అని అనిపించుకోవాలా? ఎప్పుడు వారి మీద ఆధారపడాలా?? ఇలా సమాధానం లేని ప్రశ్నలెన్నో ??

అనుకోకుండా కాదు కాని పిల్లల కోసం, పిల్లల సాయంతో కంప్యూటర్ నేర్చుకున్నారు. మావారు కూడా నాతో టీవీ చూడ్డం తగ్గించాలని కంప్యూటర్ గురించి చెప్పేవారు. కాని అప్పట్లో నెట్ లో ఉండే స్త్రీలపై మంచి అభిప్రాయం లేదు. చాట్ రూంలు ఐతే మరీ ఘోరం. నా అదృష్టం కొద్ది మస్తీ గ్రూపు, తెలుగు బ్లాగు గుంపులో పడి బ్లాగులో తేలాను. నిజంగా చెప్పాలంటే ఈ తెలుగు బ్లాగు వల్ల నాకంటే ఎక్కువ ప్రయోజనం పొందింది, సద్వినియోగపరుచుకున్నది ఎవరూ లేరనుకుంటా. తీరిక సమయాన్ని నెట్ పై వినియోగించి నేను పొందిన లేదా సాధ్యం చేసుకున్న కలలు చెప్పనా.. నవళ్లు, వార, మాస పత్రికల పిచ్చి చాలా ఉండేది. మాట్లాడుకోవడానికి ఒక్క ఫ్రెండ్ కూడా లేరు మరి. అప్పుడు పెద్ద పెద్ద రచయిత్రులు రాసిన కథలు, సీరియళ్లు చూసి అలా రాయగలగడం పూర్వ జన్మ సుకృతం. వాళ్లు చాలా పెద్దవాళ్లు . అని అనుకునేదాన్ని. అప్పుడు కల్పన రెంటాల అనే పేరు తరచూ మంచి మంచి వ్యాసాలు ,కథలలో చూసేదాన్ని. ఎందుకో గాని ఆ పేరు మీద ఒకలాంటి అభిమానం మొదలైంది. ఎంత మంచి (గొప్ప రచయిత్రి) కదా. అసలు వీళ్లు ఇంత ఈజీగా ఎలా రాయగలుగుతారు అని ఆశ్చర్యపోయేదాన్ని. కాని అదే కల్పన రెంటాలా హాయ్! నాకు సాయం చేస్తారా? అని నాకు మెయిల్ పెడితే నేనేమైపోవాలి? నాకింత అదృష్టమా?నా అభిమాన రచయిత్రి నాకు మెయిల్ చేయడమా? అని ఉబ్బి తబ్బిబ్బైపోయాను. వెంటనే స్నేహం చేసేసాను. పది నిమిషాల్లో నువ్వు అనుకునేంతగా పరిచయం పెరిగింది. ఇప్పుడు తను నాకున్న కొద్దిమంది ఆత్మీయ స్నేహితుల్లొ ఒకరు. థాంక్ యూ కల్పన..మరో వింత ఏంటంటే...కంప్యూటర్ ఎరా పత్రిక సంపాదకుడు నల్లమోతు శ్రీధర్. అతను కూడా నేను అభిమానించే వ్యక్తుల్లొ ఒకరు. (నేను అంతర్జాలానికి రాకముందునుండే) అతని రచనలు, మొత్తం పత్రికను ఒక్కడే రాయడం, సహయ కార్యక్రమాలు చదువుతుంటే చాలా సంతోషమేసేది. పేజీ తిరగేస్తే అతని పరిచయ భాగ్యం కలిగి, అతని బ్లాగు మొదలెట్టి అతనితొ కలిసి నిర్వహించడం అంతకంటే అద్భుతమైన వింత నేను అభిమానించే పత్రికలో నేనే కవర్ స్టోరీ రాయడం. నేను నా జీవితంలొ మరచిపోలేని రోజు , బిజీగా నాకున్న శక్తి మొత్తం వినియొగించిన రోజు అంటే ఈనాడులో వికీ, బ్లాగుల వ్యాసం వచ్చిన రోజు. నిజంగా ఆ రోజు ఒకేసారి నేను మూడు చోట్ల చాటింగ్ చేయాల్సి వచ్చింది. కూడలి కబుర్లు, జిమెయిల్, కంప్యూటర్ ఎరా చాట్ రూం. ఒక చోట కబుర్లు , ఒక చోట అభినందనలు, ఒకచోట తెలుగు పాఠాలు . సునామీ అనుకోండి. రాత్రికి నా కుడిచేయి పనిచేయలేదు. పెయిన్ కిల్లర్ వేసుకుంటే గాని మరుసటిరోజు ఇంటి డ్యూటీలో పడలేదు. చాట్ రూం లో మూడురోజుల్లో కనీసం 200 మందికి తెలుగు స్థాపించడం ,రాయడం చెప్పడం జరిగింది. నేనొక్కదాన్నే కాదు . మరికొందరు బ్లాగర్లు పాల్గొన్నారు.కాని అదో వింత అనుభూతి. శారీరక అలసట నిచ్చినా మానసిక సంతృప్తి నిచ్చింది.

బ్లాగు నుండి వెబ్ పత్రిక పొద్దులో నా పేరు అచ్చులొ మొదటిసారి చూసుకున్నప్పుడు కలిగిన ఆనందం చెప్పలేను. నేను కూడా రాయగలనా అనుకున్నా. అలాగే దినపత్రికలలో తరచూ వచ్చే వ్యాసాలు దానికింద నా పేరును పదే పదే చూసుకునేదాన్ని. ఇది నేనేనా? ఒకప్పుడు కల్పన పేరు చూసి నా పేరు కూడా ఇలా అచ్చులో చూసుకోగలనా అన్న ఆలోచన ఇప్పుడు సఫలీకృతమై కళ్ల ముందు కనపడుతుంది. అది ఆనందమా? ఆశ్చర్యమా?, గర్వమా? అర్ధం కాలేదు. ఇది ఏ పోటీలో ప్రైజు వచ్చింది కాదు. అస్సలు నేను రాయగలను అన్న ఆలోచన కూడా లేకుండా ఇలా పత్రికలలో రాస్తున్నాను అంటే ఇంకా నమ్మలేకున్నాను. ఎందుకంటే నేను నేర్చుకుంది అల్పం. నేర్చుకోవాల్సింది అనల్పం. నిరంతర విద్యార్థినే అనుకుంటాను ఎప్పటికప్పుడు. ఒకసారి మా చుట్టాలమ్మాయి బిజినెస్ లో పేరు సంపాదించింది అని పేపర్లో ఫోటో వేసారు. అందరూ ఎంత గొప్పగా చెప్పుకున్నారో.మనకా రాత ఎక్కడిది. అంట్లు తోముకుంటూ, బట్టలు కుట్టుకుంటూ ఉండేవాళ్లకి అంత అదృష్టమా అని లైట్ తీసుకున్నాను . కానీ అదీ సంభవమైంది కూడా. (అలాగే బానే దిష్టి కొట్టిందనుకోండి).. అన్నిటికంటే నాకు దొరికిన అపురూపమైన వరం, "స్నేహం." అసలు నాకు జీవితంలో స్నేహితులు లేరు, ఏదైనా ఆలోచనలు పంచుకోవాలన్నా, చర్చించాలన్నా ఎవరూ లేరు,నాకు నేనే మాట్లాడుకోవడం. కాని ఇప్పుడు .. నాలా ఆలోచించి, నాతో చర్చించి, నా తప్పులు ఎత్తి చూపే ప్రియమైన స్నేహితులు ఉన్నారు. ఇంతకంటే విలువ కట్టలేని , తరగని నిధి ఉంటుందా??

ఇక బ్లాగుల విషయానికొస్తే ఈ బ్లాగు రాసుకునేది నాకోసం. ఇది నా అంతరాత్మ. నా మనసులో కదలాడే ప్రతీ ఆలోచనను ఇక్కడ పొందుపరచి , అందరితో పంచుకుంటున్నాను. మిగతా బ్లాగులైతే నాకోసం, అందరికోసం.. బ్లాగు గుంపు నుండి బ్లాగుకు, బ్లాగు నుండి పత్రికలకు, పత్రికల నుండి సొంత వెబ్ సైట్.. ఇలా ఒక్కొక్క మెట్టు ఎక్కుతూ సాగుతున్న నా బ్లాగు ప్రయాణం రేపు ఏటు పోతుందో? ఏమో?? బ్లాగు రాతల వల్ల , పండితులైన ఇతర బ్లాగర్ల పరిచయ భాగ్యం వల్ల అప్పుడప్పుడు సాహిత్యంలో కూడా తప్పటడుగులు వేస్తున్నాను. ఇక్కడో ముఖ్య విషయం చెప్పాలి..అన్ని బ్లాగులు చదవకున్నా, ఎన్ని బ్లాగులు చదివినా .. కొన్ని బ్లాగులంటే నాకు చాలా భాయం. సాధ్యమైనంతవరకు ఆ వైపు వెళ్లకుండా జాగ్రత్తపడతాను. కవితలు, రాజకీయాలు, పద్యాలు.. అయ్యబాబొయ్! అసలు కవితలే అర్ధం కావు, చదవని నేను చిన్ని ప్రయత్నం చేసాను. పర్లేదు.. ముందడుగు వేయొచ్చు అన్న ధైర్యం వచ్చింది.

నాకు ఉన్న మరో కల.. సహాయం చేయడం. అది చేయాలని ఉన్నా నా ఒక్కదాని వల్ల ఏమవుతుంది అని బాధపడేదాన్ని.కాని ప్రమదావనం సభ్యులతో చేరి కొన్ని సహాయ కార్యక్రమాలు చేయడం వల్ల ధన్యురాలనయ్యాను. థాంక్ యూ ప్రమదల్లారా..

చివరిగా ఎంత వద్దనుకున్నా ఈ మాట చెప్పకుండా ఉండలేకపోతున్నాను.. నేను నిజ జీవితంలో కాని, బ్లాగుల్లో కాని ఎవరిని ద్వేషించలేదు. నాకు నచ్చకుంటే దూరం ఉంటాను కాని వాళ్ల మీద ద్వేషం, అసూయ పెంచుకోలేదు ఎప్పుడు .. కాని ఒక్క వ్యక్తిని మాత్రం అసహ్యించుకుంటున్నాను నాతో చనువుగా , స్నేహంగా ఉంటూ, నా మీద నీచమైన రాతలు రాసి , అల్లకల్లోలం సృష్టించి ఏం సాధించారో నాకు ఇప్పటికీ అర్ధం కాలేదు. పైగా ఇంత జరిగినా సిగ్గులేకుండా చిలకపలుకులు పలుకుంటే అసలు ఏమనాలో కూడా అర్ధం కావట్లేదు. ఊసరవెళ్లి రంగులు మారుస్తుంది అంటే ఇలాగే కామోసు.. కాని ఇలాంటి ఎదురు దెబ్బలే మంచి పాఠాలు నేర్పాయి. అందుకే నేను నా ముందు వచ్చిన ప్రతి అడ్డంకిని అడ్డుగా కాకుండా మెట్టుగా భావించి దానిని ఎక్కి సాగిపోతున్నాను మరింత ఆత్మవిశ్వాసంతో.. ఒకప్పుడు నేనేంటి అనుకున్నదాన్ని,, ఇది నేనేనా అని ఆశ్చర్యపోతున్నాను. గతమంతా ఒక్కసారి తలుచుకుంటే కళ్ళలో నీళ్లు తిరుగుతాయి. అంత ఆత్మీయత ఏర్పడింది ..

ఈరోజు నా బ్లాగు మూడవ వార్షికోత్సవం. మొత్తం అన్ని బ్లాగులకు కలిపి వీక్షకులు లక్షన్నార, టపాలు రెండువేల పైనే ఉన్నాయి. ఇదంతా నా స్వార్జితం..:) కాదా మరి... నాకు ఇంత మంచి మిత్రులు, అభిమానులు, గౌరవం ఇచ్చిన తెలుగు బ్లాగ్లోకానికి నా తరఫున చిరు కానుక.. బ్లాగ్ గురువు..

ప్రతి సంవత్సరం ఏదో ఒక కొత్త విజయాన్ని సాధించుకుంటూ వచ్చాను. గత సంవత్సరం అను సాధించాలి అనుకున్నా.దాని పట్టు పట్టేసాను. సొంత వెబ్ సైట్ మొదలెట్టి మంచి స్పందన, ఆదరణ సంపాదించాను .. నా విజయంలో పాతిక శాతం మావారికి, పాతిక నన్ను ప్రోత్సహించే నా పిల్లలు, మిత్రులకు, మిగతా యాబై శాతం నాకేనండి. ఎప్పుడు కూడా నాకంటూ ఒక లక్ష్యం పెట్టుకోలేదు. ఎదురొచ్చిన ప్రతి అవకాశాన్ని అందిపుచ్చుకుని, కష్టపడి విజయం సాదిస్తూ వచ్చాను. కాని మొదటిసారి ఒక లక్ష్యం నిర్దేశించుకుని వెళుతున్నాను.. దానివైపు పరిశ్రమించాలి. మీ దీవెనలు కావాలి..

బ్లాగ్ మిత్రులందరికీ మనఃపూర్వక నమస్సుమాంజలి..