వాన ముచ్చట్లు..

మొన్న

కల్లా కపటం తెలీని అమాయకపు బాల్యం. అమ్మ కథలు చెప్తూ బతిమాలి పెట్టిన బువ్వ తిని, బుద్ధిగా స్కూలు పాఠాలు చదువుకుంటూ గడిచిపోయిన అందమైన పసితనం అది. శనివారం సగం దినం స్కూలు అంటేనే ఆ రోజు సగం, మరునాడు ఆదివారం మొత్తం పండగలా గడిచిపోయేది. కాదంటారా? ఆదివారం రాత్రి అవుతుంది అంటేనే గుండెల్లో గుబులు మొదలు. అమ్మో! రేపు స్కూలుకెళ్లాలి.. మళ్లీ సెలవులు ఎప్పుడొస్తాయో?. ఎప్పుడు వాన పడుతుందా? అని ఎదురుచూడడం. ఆ వాన కూడా స్కూలుకు వెళ్లకముందే రావాలి. రాత్రి రావొద్దు. అలా వస్తే తెల్లారేసరికి తగ్గిపోతుందిగా. మనం నిద్ర లేవకముందు మొదలై స్కూలు ఇంటర్వెల్ లేదా లంచ్ బెల్ వరకు పడితేచాలు. ఆతర్వాత మనం బయటకు వెళ్లి ఎంచక్కా ఆడుకోవచ్చుగా. వానలో ఆడుకోవాలని ఉన్నా అమ్మ వెళ్లనివ్వదుగా. తన పని చేసుకుంటూనే పిల్లలవైపు ఓ కన్నేసి ఉంచుతుంది. తగ్గినతర్వాత పాత నోట్ బుక్కులనుండి పేజీలు చింపుకుని బయటకు పరుగు. ఇంటి ముందు పారుతున్న నీటిలో పడవలు చేసి అవి వెళుతున్నంతసేపు చూడడం. అప్పుడప్పుడు స్కూలు స్క్రాప్ బుక్ లో బొమ్మల కోసం కొన్న రంగుల పేపర్లు దాచుకుని వాటితో పడవలు చేసి వదలడం భలేగా ఉండేది. రంగు రంగు పడవలు మనముందు నీటిలో కదులుతున్నట్టు, మనం దానికి ఓనరైనట్టు.. మమూలు పడవ చేయడం అందరికీ వచ్చు. అది మునిగిపోకుండా చేయాలి. అదో ఆర్టు. మళ్లీ కత్తి పడవ చేయడమంటే పేద్ద ఘనకార్యం అన్నమాట. కాగితం పడవలు నీటిలో ఎంతవరకు వెళతాయో అంతవరకు వాటి వెనకాలే అడుగులేయడం. చివరికి అవి ఎక్కడో మునిగిపోయేసరికి దిగాలు పడి , వెనక్కు పరిగెత్తుకురావడం గుర్తు లేనిదెవ్వరికంటా?. అప్పుడు వానలో, నీళ్లలో ఆడడం తప్ప వేరే ధ్యాస లేదు. తడిస్తే జలుబు చేస్తుందని అమ్మ భయం. అమ్మకు తెలీకుండా ఒక్కసారి వానలో తడిచేసి జ్వరం తెచ్చుకుంటే ఎంత బాగుండు అని కోరుకున్న రోజులెన్నో. స్కూలు వెళ్లే పనుండదు మరి.. జ్వరం వస్తే అమ్మ దేనికీ తిట్టదు. రాజమర్యాదలు. కదా.. :)


నిన్న

ప్రకృతి , ఇంకా చెప్పాలంటే ప్రతీది అందంగానే గడిచిపోయిన కాలం. వానచినుకులతో అల్లరి తప్పనిసరి. మండువేసవి దాటి తొలకరి వాన వచ్చే సమయంలో ఉండే ఆనందమే వేరు. ఇపుడు అమ్మ ఏమన్నా మనకు అంత భయం లేదుగా. వానలో తడిస్తే జ్వరం వచ్చినా డాక్టర్ ఉన్నాడు. మందులు ఉన్నాయి. అలాంటప్పుడు ఎందుకు ఎంజాయ్ చేయకూడదు అనిపించే మధురమైన ఉరకలు వేసే యవ్వనం. విశాలంగా ఉన్న నీలి ఉద్యానవనంలో తెల్లని మబ్బుల తునకలు అలా తేలిపోతుంటే వాటితో పాటు పరుగుతీయాలనిపిస్తుంది. ఇక సరసన కోరిన చిన్నవాడుంటే చిలిపి ఊహలు, తరగని ఊసులు.. చెలికాని తోడున్నన్నదన్న ధీమాతో ప్రతి చెట్టు, ప్రతి పువ్వు అందంగా కనిపిస్తుంది. అలరిస్తుంది. మాతో పోటీగా హొయలు కురిపించగలవా అని సవాలు కూడా చేస్తాయి. ఆ చినుకులతో మొదలయ్యే చిరు చలి కూడ వెచ్చగా మారుతుంది. వర్షపు జల్లు కూడా ముత్యాల తలంబ్రాలుగా మారతాయి. కాదంటారా??

నేడు..

జీవితపు చివరి అంకం. బ్రతుకుపోరాటంలో ఎన్నో ఎదురీతలు. ఆటుపోట్లు. అలసినా ఆపలేని ప్రయాణంలో ఎందరో జత కలిసినా చివరిదాకా తోడుండేది ఎవరూ లేరు. ఎవరి జీవితం వారిది. అందరూ మనవారే. అందరికి మనం ఏమీ కాము. ఇప్పుడు మనకు కొత్త జీవితమేముంది. మనసు అల్లకల్లొమైంది. కాని ఈ ప్రకృతి నా బంధువైంది. జడివాన తనువును, మనసును చల్లబరచడానికి కృషి చేస్తుంది. చిరు జల్లులలో కన్నీరు కలిసి వరదలా పారింది. మసకబారిన పొగమంచు ఓదారుస్తూ కౌగలించుకుంది.. అదే పెనుచీకటిగా మారిపోతే ఎంత బాగుంటుంది. ఆ చీకటిలో ఎంత హాయి, వెచ్చదనం,ఆప్యాయత ఉంది. నన్ను నన్నులా అక్కున చేర్చుకుంటుంది. అందరిలా నను ఎప్పటికీ వీడిపోనంటుంది. ఒకోసారి అందులో ఐక్యమైపోవాలని ఉంటుంది. మరు నిమిషం ఆ చీకటిని చీల్చుకుని నాకు నేనే వెలుగునవ్వాలని ఉంటుంది. ప్రజ్వరిల్లి జగమంతా వెలుగు నింపాలని ఉంది. ఆ జ్వాలలోనే జ్వాలనై కరిగిపోతే ఎంత బావుండు..

నాడైనా , నేడైనా నాకున్నది ఓకే కోరిక.. ఈ వాననీళ్లు కాస్త గోరువెచ్చగా ఉంటే ఎంత బాగుండు? హాయిగా వానలో కూర్చోవచ్చు. ఆడొచ్చు. జలుబు రాదు, జ్వరం కూడా రాదు. వానపడుతుంటే మధ్యలో పెద్ద గొడుగు క్రింద కుర్చీ వేసుకుని కూర్చొని పాత పాటలువింటూ, వాన హోరును ఎంజాయ్ చేస్తూ రకరకాల ఐస్ క్రీములు, వేడి వేడి జిలేబీలు తినాలని ఆశ. ప్చ్..