జలకాలాటలలో ...

సాధారణంగా నాకు నీలాకాశం, నీరు అంటే ఇష్టమే. కాని ఈత నేర్చుకోలేదు. అస్సలు నేర్చుకుంటా అని కూడా అడగలేదు మా అమ్మా నాన్నని, అది మగవారికే అవసరం అనో, మనకేదైనా ఐతే మగవాళ్ళే చూసుకుంటారు అనవసరంగా ఎందుకు కష్టపడడం అనో నేర్చుకోలేదు. కాని నాకు గుర్తున్నంతవరకైతే మా ఇల్లు చాలా ఎత్తులో ఉండేది. ఎంత భారీ వర్షమొచ్చినా ఇంటిముందు నీరు నిలవదు. అలాగే హైదరాబాదులొ వరదలొచ్చే ప్రమాదం అస్సలు లేదు. ఇంకెందుకు ఈత నేర్చుకోవడం అని నా ఉద్దేశ్యం చిన్నప్పుడే. దాని అవసరం కూడా పడలేదు ఇంతవరకు.

ఇక నేను మొదటిసారిగా నీళ్ళలో దిగింది అంటే మహానందిలోని పుష్కరిణిలో. అదికూడా స్వచ్చంగా అడుగున ఉన్న రాళ్ళు కూడ క్లియర్‌గా కనిపిస్తుంటే పర్లేదు అని.ఈత అనేకంటే హాయిగా ఆ నీళ్ళలో నడిచాను అని చెప్పొచ్చు. మరి సినిమాల్లోలాగా నీళ్ళలో దిగగానే ఈత కొడుతూ పాట పాడతారా? . అరగంట తర్వాత కాని కొట్టుకుపోతానేమో అనే భయం పోలేదు. కాని అక్కడికి మళ్ళీ నాలుగైదు సార్లు వెళ్ళినా నీళ్ళలో దిగలేదు. మావారు పిల్లలు నీళ్ళలో ఉంటే నేను పైనే కూర్చున్నా. పవిత్రమైన తిరుపతి పుష్కరిణిలో కూడ నేను అస్సలు దిగలేదు.అంతమంది దిగి స్నానాలు, బట్టలు ఉతికిన నీళ్ళు అందులోనే .. బాబోయ్. కనీసం నీళ్ళు కూడా నెత్తిన చల్లుకోలేదు ఇంతవరకు మావారు తిట్టినా సరే.

నా కల:

పైన చిత్రంలో ఉన్నట్టు కొండల నడుమ ఎటువంటి శబ్ద కాలుష్యం లేని చోట, చుట్టూ పచ్చని చెట్ల మధ్య ఒక చిన్ని ఇల్లు.ఇంటివెనక ఒక ఈత కొలను. ఎండాకాలంలో చల్లగా, చలి,వాన కాలంలో గోరువెచ్చగా ఉండే నీళ్ళు.హాయిగా పాత పాటలు వింటూ ఒక్కదాన్నే ఈత కొడుతూ, పక్కనే ఓ షాంపేన్ బాటిల్, వేయించిన జీడిపప్పు పెట్టుకుని సిప్ చేస్తూ (మావారికి చెప్పకండే) ఎంజాయ్ చేయాలని నా తీరని (అస్సలు తీరే చాన్సే లేని) కోరిక. కలలోనే కదా నో ప్రాబ్లం.

వాస్తవం :

హైదరాబాద్ మహానగరంలో ఉన్న నీటి సమస్య తెలియనిదెవరికి. రోజుకు అరగంట వచ్చే నీళ్ళతో ఎన్ని అవసరాలు తెర్చుకోవాలి. అప్పుడే బట్టలు ఉతుక్కోవడం, గిన్నెలు కడుక్కోవడం, ఇంకా పట్టిపెట్టుకోవడం.. హాయిగా స్నానం చేసే అదృష్టం కూడానా. బకెట్ నీళ్ళతో స్నానం పూర్తి చేసుకోవాలి. అదే ఈతకొలను, వానజల్లు అనుకుంటూ. ఐనా " జలకాలాటలలో గల గల పాటలలో ఏమి హాయిలే హలా! అహ ఏమి హాయిలే హలా" అనుకుని ఎంజాయ్ చేస్తూ ఆల్ హ్యాపీస్.