ఆహా! ఏమి ఆ రాజవైభవము...

అందమైన భవనములోని గదిలో హంసతూలికా తల్పముపై పవళించి (అలా ఫీలైపోవాలి) ఉంటే స్నేహితులు, చుట్టాలు అందరు మన చుట్టూ ఆదుర్దాగా, ఆత్రుతగా మాట్లాడతారు. మనకంటే పెద్దవాళ్ళు వచ్చినా లేచి నిలబడాల్సిన పనిలేదు. ఎవ్వరిని పిలవాల్సిన పనిలేదు. సమాచారం తెలియగానే ఒకరికొకరు ఫోన్లు, చేసుకుని పరుగెత్తుకుని వచ్చేస్తారు మనకోసం.. వట్టిచేతులతో రారు. తినడానికి ఏదో ఒకటి, పళ్ళు తప్పనిసరి ..


ఇది వింటుంటే, చదువుతుంటే, ఊహించుకుంటే చాలా బావుంది కదా!!..


కాని ఈ యాంత్రిక జీవనంలో ఎవరి జీవితంలో వాళ్ళు బిజి బిజీ ఐపోయినా కూడా ఎవరైనా ఆరోగ్యం బాగోలేక ఆసుపత్రిలో ఉంటే పరుగెత్తుకుని వచ్చేస్తారు. ఇంకా మానవ సంబంధాలు పూర్తిగా చచ్చిపోలేదు అనిపిస్తుంది అటువంటి సమయంలో.

అందరి సంగతేమో గాని, నాకు మాత్రం ఆసుపత్రి పడక రాజవైభోగం లాగే అనిపిస్తుంది ( బిల్లు గురించి ఆలోచించకుంటే ). మామూలుగా ఒంట్లో నలతగా ఉంటే పడకేయడం, మందులేసుకోవడం, లేదా డాక్టరు దగ్గరకు పరిగెత్తడం అంటే అస్సలు పడదు. అలాటి నన్ను రెండు సార్లు మేజర్ ఆపరేషన్లు, ఒక చిన్ని ఆపరేషన్ ఆసుపత్రిలో పడేసింది.. అది కూడా ఇక ఆపరేషన్ తప్పదు అనే పరిస్థితిలో సుమా. అంటే అంతవరకు లాక్కొచ్చా. ఐనా మనకొచ్చేవి అన్ని స్పెషలే కదా.


మొదటిసారి కడుపునొప్పితో రెండేళ్ళు బాధపడ్డా. చివర్లో తేలిందేంటంటే అది అప్పెండిక్స్ అని. ఇక ఆసుపత్రిలో చేరక తప్పలేదు. పిల్లలు చాలా చిన్నవాళ్ళు అప్పుడు. ఎవరిని తోడు ఉండడానికి పిలవాలన్నా కష్టమే. ఎవరి సంసార భాద్యతలు వారివే. ఐనా మా ఆడపడుచులు ఇద్దరు వచ్చి ఉన్నారు. ఒకరు ఇంట్లో, ఒకరు నాతో. అమ్మ కూడా వచ్చి రాత్రి వెళ్ళేది. అక్కడ తను కూడా ఇల్లు వదలలేదు. ఒకరోజు ముందు ఆసుపత్రిలో చేరాను, ఇంట్లో పిల్లలను అప్పగించి, అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పి. రాత్రంతా నిద్ర పడుతుందా. ఎవేవో పిచ్చి ఆలోచనలు. మొదటిసారి కదా ఆపరేషన్ చేయిచుకోవడం. మళ్ళీ ప్రాణాలతో బయటికొస్తానా? ( అప్పుడు సినిమాల్లోని ఆసుపత్రి సీన్లే కళ్ళ ముందు తిరిగేవి ). ఎప్పుడో నడిఝాములో కాస్త కళ్ళు మూతలు పడేవి. ఇక అసలు ప్రహసనం పొద్దున. మావారు టెన్షన్‌గా ఉన్నారు. నన్ను ఆపరేషన్ థియేటర్లోకి తీసికెళ్ళారు. అప్పుడు నిజంగా మనసంతా ఒకలాంటి శూన్యంతో నిండిపోయింది. నేను బ్రతుకుతానో లేదో అన్న అనుమానం లేదు కాని. నాకు ఏమైనా అయితే పిల్లల సంగతేంటి. అప్పుడు ఆయన సంగతి ఆలోచించలేదులెండి. ఎందుకంటే పెళ్ళాం పోతే కొద్ది సమయంలొనే మళ్ళీ పెళ్ళి చేసేసుకుంటారు. పిల్లలు ఎలా. అప్పుడే డాక్టర్ వచ్చి ఏదో మాట్లాడిస్తూ మత్తు మందు ఇచ్చారు. నిజంగా ఆ మత్తు శరీరంలోకి పాకుతుంటే ఎంతా తియ్యగా, చల్లగా, హాయిగా ఉంటుందో ఇప్పటికీ మర్చిపోలేను. అది మాత్రం నాకు చాలా ఇష్టం. మధ్యలో డాక్టర్లకు ఏదో డౌట్ వచ్చి పేషంటు భర్తను పిలవండి అన్నారంట ( నాకు తర్వాత తెలిసింది ) . అంతే బయాట ఉన్నవాళ్ళందరి గుండెల్లో పిడుగు పడింది. సినిమాల్లో చూస్తుంటాము కదా అలాగే. కాని నేను బాగానే ఉన్నా అని తెలుసుకుని స్తిమిత పడ్డారు. ఇక రూం కొచ్చాక డాక్టర్లు వచ్చి నా పేరు , ఇల్లెక్కడా అని అడిగి నేను నార్మల్‌గానే ఉన్నా అని తెలుసుకుని వెళ్ళిపోయేవారు. ఇక బందువులు, స్నేహితుల వరద మొదలు. వస్తూ వస్తూ పళ్ళు పట్టుకువస్తారు ( నేనేమో తిట్టుకునేదాన్ని బ్రెడ్, బత్తాయిలు తప్ప కేకులో, స్వీట్లో తేవచ్చుగా అని ) కాని ఆసుపత్రి మంచం మీద ( నీరసంగానైనా ) శేషతల్పం మీద విషుమూర్తిలా పడుకుని ఉంటే , వచ్చినవాళ్ళు కొద్ది సేపు మనగురించి మాట్లాడి, కొద్దిసేపు ఇలాంటి ఆసుపత్రి సంఘటనలు మాట్లాడాక రాజకీయలు మొదలెడతారు. అదో గొప్ప ఫీలింగ్.. అనుభవిస్తే కాని తెలీదు. :). ఇంటికొచ్చాక కూడా కొంతమంది వస్తారు, ఫోన్ల మీద ఆరోగ్యం గురించి అడగడం, సలహాలు ఇవ్వడం. బిల్లు, చేదు మందులు మింగడం తప్పితే అసలు ఆసుపత్రియోగం రాజభోగమే అని నా నమ్మకం.


రెండోసారి కాస్త ఈజీగానే గడిచిపోయింది ఆల్రెడీ ఒకసారి అనుభవమైంది కదా. మొదటిసారి ఐదురోజులవరకు మంచం దిగలేదు కాని రెండోసారి మూడోరోజు దిగి నడిచాను. మనకు కాళ్ళు ఒక చోట నిలవవు కదా. ఇక మూడోసారి ఐతే మత్తుదిగగానే మంచం దిగి నా పనులు నేను మెల్లిగా చేసుకున్నా. మూడోరోజు మెల్లిగా నడుచుకుంటూ ఆసుపత్రి గేటుదాటి అక్కడి క్యాంటీన్ లో కర్రీ పఫ్స్ తిని టీ తాగా. రూములో ఉన్న మా అమ్మకు తెలీకుండా. అదో అడ్వెంచర్.


కాని..


ఇప్పుడు జ్వరం వచ్చి డాక్టర్ దగ్గరకు వెళితే అతని ఫీజు, మందుల బిల్లే గూబ గుయ్యిమనిపిస్తుంది. అందుకే అప్పుడప్పుడు ఈ గత స్మృతులు నెమరేసుకోవడం. తుత్తి పడిపోవడం..