చిత్రకల్పన చాటువులు

చిత్రకల్పన చాటువులు

ఒక నంబర్ మనసులో అనుకోండి. దానికి అది కలపండి, ఇది తీసేయండి అని ఆ నంబర్ చెప్పేస్తారు. ఆ ఆట గుర్తుందా. మీరు ఆడారా?? అలాంటిదే తెలుగు సాహిత్యంలో కూడా ఉంటే ఎలా ఉంటుంది?? మన మనసులో అనుకున్నది అవతలి వ్యక్తి చెప్పేస్తే ఆశ్చర్యంగా ఉంటుంది కదా. అదెలా? అంటే...అలా చెప్పే మాయమంత్రం ఉందని చెప్పేయొచ్చు.ఇవి మెదడుకు వ్యాయామాన్నిచ్చి, బుద్ధికుశలతను పెంచే మెళకువలు మాత్రమే. అలాంటి ఒక ప్రక్రియ గురించి తెలుసుకుందాం..

ఇది దీపాల పిచ్చయ్యశాస్త్రిగారి పద్యం..

సీ.
1. అరిభయంకర చక్రకరి రక్షసాగర
చాయ శ్రీ కర్బుర సాటియుగళ

2. నాళీక సన్నిభ నయన యండజ వాహ
వాణీశ జనక వైభవ బిడౌజ!

4. రాజీవ మందిరా రమణ బుధద్రక్ష
వరజటి స్తుత శౌరి వాసుదేవ!

8. భూరి కృపాకర బొబ్బిలి పురపాల
పాప భుజంగమ పరమ గరుడ

16. దోష శైలేశ శశిద్రక్ష ద్రుహిణ హేళి


ఇప్పుడు తెలుగులో ఉన్న 56 అక్షరాల్లో ఏదైనా ఒకటి మనసులో తలుచుకోండి.. తర్వాత పైన పద్యంలో ఆ అక్షరం ఏయే పాదాలలో ఉందో చెప్పండి చాలు.. మీరు అనుకున్న అక్షరం నేను చెప్తాను..
అ, ఙ్, ఞ్, మాత్రం వదిలేయండి. న - ణ, ల - ళ, ర - ఱ లకు తేడా ఉండదు..

ఇదెలా అంటే క్రింద 1 నుండి 2 వరకు సెలెక్ట్ చేసి చూడండి..



1. పరిష్కార వాక్యం ఇది..
అన్నయ్య తోటి విస్సాప్రగడ కామరాజు భాషించు హేళి దాక్షిణ్యశాలి

అ - 1
న్న - 2
య్య - 3
తో - 4
టి - 5
వి - 6
స్సా - 7
ప్ర - 8
గ - 9
డ - 10
కా - 11
మ - 12
రా - 13
జు - 14
భా - 15
షిం - 16
చు - 17
హే - 18
ళి – 19
దా – 20
క్షి - 21
ణ్య- 22
శా - 23
లి - 24


ఎదుట వ్యక్తి తలుచుకున్న అక్షరం ఉన్న పాదాల నంబర్లను కూడగా వచ్చిన నంబరును ఈ వాక్యంలో చూసుకుని దానిపక్కన ఉన్న అక్షరం చెప్పండి అంతే...ఉదా... ఎదుట వ్యక్తి 'ర' అనుకున్నాడనుకోండి. అది 1, 4, 8, పాదాలలో ఉంది. ఆ నంబర్లను కూడితే 13 వస్తుంది. పైన పైన పరిష్కార వాక్యంలో 13 పక్కన ఉన్న అక్షరం ర... ఈజీగా ఉంది కదా.. 2.

పూవై విరిసిన పున్నమివేళ

మానవుడు రోదసిలోకి నిరంతర ప్రయాణం సాగించినా, అందాల చందమామను చేరి పరిశోధనలు జరిపినా ఇంకా ఎన్నో సృష్టిరహస్యాలు అర్ధం కాకుండా మిగిలిపోతున్నాయి. ప్రకృతిలోని కొన్ని వింతలు ఆశ్చర్యంలో పడేస్తే, కొన్ని ప్రశ్నార్ధకాలుగానే మిగిలిపోతున్నాయి. అలాటి ఒక అద్భుతం బ్రహ్మకమలం. కేదారేశ్వరుడికి ప్రీతికరమైన ఈ పుష్పాలు హిమాలయాల్లోనే ఎక్కువగ పూస్తాయని అంటారు కాని ఇపుడు దేశవ్యాప్తంగా కొందరి ఇళ్లల్లో విరబూస్తున్నాయి బ్రహ్మకమలాలు. ఇవి అసలైన బ్రహ్మకమలాలు అవునో కాదో కాని అరుదైన జాతికి చెందిన అద్భుతమైన పుష్పం అని చెప్పవచ్చు. ఈ పువ్వు సంవత్సరానికి ఒకేసారి పూస్తుంది. అది కూడా రాత్రి ఎనిమిది తర్వాత విచ్చుకోవడం మొదలై పన్నెండు వరకు పూర్తిగా విచ్చుకుని అందాలతో బాటు సుగంధాలు వెదజల్లుతుంది. కాని సూర్యోదయానికి ముందే అస్తమిస్తుంది. మామూలుగా ఇది ఒకే పువ్వు పూస్తుంది కాని కొందరి ఇళ్లల్లో మాత్రం 6 - 10 పూలు కూడా విరబూస్తాయి. ఆ రోజు వాళ్ల ఇంట్లో పండగ వాతావరణం.. చూసినవారికి అద్భుతమే..

ఈ మొక్కలోని చిన్న ఆకును తెచ్చి మట్టిలో పాతితే దానినుండి మరో మొక్క మొదలవుతుంది. క్రమంగా ఆకులు దళసరిగా మారి అందులోనుండే మరిన్ని ఆకులు పుట్టుకొస్తాయి. ఇంకా ఈ మొక్క నాటిన రెండేళ్ల తర్వాతే పూత మొదలవుతుంది. బలిష్టమైన అకుల మీదనుండే బ్రహ్మకమలం మొగ్గ వేస్తుంది. వారం రోజుల్లో పెరిగి పెద్దదై విరబూస్తుంది. సుమారు ఎనిమిది గంటలనుండి పువ్వు విచ్చుకోవడం మొదలవుతుంది. అర్ధరాత్రి పన్నెండు వరకు పూర్తిగా విచ్చుకుని అద్భుతమైన సువాసనను వ్యాపింపచేస్తుంది. తెల్లవారేసరికి పూర్తిగా ముడుచుకుపోతుంది. ఈ పువ్వు జీవితకాలం చాలా తక్కువ.. ఈ బ్రహ్మకమలం పువ్వులు ఎక్కువగా జూన్ నుండి ఆగస్ట్ వరకు విరబూస్తాయి. లేదా మరో నెల వరకు..

ఎడారిమొక్కగా పిలవబడే బ్రహ్మకమలం మొక్కను వృక్షశాస్త్రంలో కాక్టస్ జాతికి చెందినదని గుర్తించారు. ఈ పువ్వును తెలుగు, సంస్కృత బాషలో బ్రహ్మకమలమని, హిందీలో నిషాగంధి అని, ఇంగ్లీషులో క్వీన్ ఆఫ్ నైట్స్ అని వ్యవహరిస్తారు. బ్రహ్మకమలం పుష్పాన్ని ఉత్తరాఖండ్ రాష్ట్రీయ పుష్పంగా గుర్తించింది. 1982లో భారతీయ తపాలా శాఖ హిమాలయ పుష్పాల మీద విడుదల చేసిన స్టాంపులలో బ్రహ్మకమలాన్ని కూడా చేర్చింది. బ్రహ్మకమలం దేవతాపుష్పంగానే కాకుండా ఓషధీ మొక్కగా కూడా ఉపయోగిస్తున్నారు. దీని వేరును గాయాలు మానడానికి వాడతారు అలాగే పక్షవాతానికి కూడా ఇది మంచి మందు అంటారు వైద్యులు.

ఇంత అరుదైన, అద్భుతమైన పువ్వు మొన్న పున్నమి నాడు మా ఇంట్లో కూడా విరబూసింది. అసలు పువ్వులంటే మక్కువలేనివారు ఎవ్వరు ?? బజారులో కొన్న కిలోల పువ్వుల కన్నా మన ఇంట్లో పూసిన రెండు మూడు పువ్వులు మనకు అపూర్వమే కదా. అవి మొగ్గలా మొదలై పువ్వుగా మారడం చూస్తుంటే కలిగే ఆనందం అంతులేనిది. అలాంటిది ఒక అద్భుతమైన పువ్వు విరబూయబోతుంది అంటే ఎంత ఆత్రుత.. మూడేళ్ల క్రింద సత్యవతిగారిని అడిగితే ఈ మొక్క ఇచ్చారు. ఇక అప్పటినుండి ఎప్పుడు బ్రహ్మకమలాన్ని చూస్తానో అనుకుంటూ ఉండేదాన్ని. బ్లాగుల్లో , టీవీలో ఈ పువ్వులను చూస్తుంటే ఇంకా అత్రుత ఎక్కువైపోయేది. ఇన్నేళ్ళైనా ఇంకా పువ్వు రావడం లేదని నిరాశపడడం, మళ్లీ ఎదురుచూడం అలవాటైపోయింది. కాని మొన్న పున్నమికి వారంరోజుల ముందు మొగ్గ కనిపించగానే ఎంత ఆనందమో.

రోజూ పొద్దున్నే ఆ మొగ్గని చూడడం. ఎంత పెరిగిందా? ఎప్పుడు విచ్చుకుంటుందా? అని అనుకుంటూ ఫోటోలు తీసుకుని భద్రపరుచుకోవడం. ఇలా చివరికి పున్నమి రోజు విరబూస్తుంది అనుకునేంతగా ఎదిగింది ఆ మొగ్గ. ఆకుమీద పెరిగిన ఆ పువ్వు అడుగు పొడవున్న కాడతో ఉంది. ఎక్కడ బరువుకు పడిపోతుందో అని ఆ కాడను ఒక రాడ్ పెట్టి దారంతో కట్టాను. ఆరోజు విరబూస్తుందో మరునాడో అని రాత్రి ఏడుగంటలవరకు సందిగ్ధంగానే ఉండింది. మొదటిసారి కదా.. ఇక ఎనిమిది నుండి మెల్లిగా విచ్చుకుంటున్న పువ్వును చూస్తుంటే మాత్రం అద్భుతం అనిపించింది. పది నిమిషాలకోసారి ఇంటి వెనకాల కెళ్లి పువ్వును చూడడం. ఫోటో తీసుకోవడం. అప్పుడు ఎటువంటి వాసనలు రాలేదు. ఇదేంట్రా మంచి సువాసన వస్తుందని చెపారు కదా అనుకుంటుండగా. రాత్రి పదకొండు నుండి మెల్లిగా సువాసనలు మొదలయ్యాయి. ఆకాశాన నిండుగా వెలుగుతున్న ఆ పున్నమి చంద్రుడికి ధీటుగా స్వచ్చమైన తెలుపులో , ముట్టుకుంటే మాసిపోతాయేమో అన్నంత మృదువైన రెక్కలతో బ్రహ్మకమలం పూర్తిగా విరబూసింది. అరచేయి వెడల్పులో ఆ పువ్వును చూస్తుంటే చెప్పలేని ఆనందం. ఉద్వేగం.ఆ భావన మాటలలో చెప్పలేను. కవి హృదయం కావాల్సిందే ఆ అందాలు వర్ణించడానికి .. ఆ పువ్వు తెల్లవారేవరకు ఉండదని తెలుసు అందుకే దాన్ని ఫోటోలలో బంధించి ఉంచాను. రాత్రి పన్నెండున్నరకు పువ్వును కోసి దేవుడి దగ్గర పెట్టి పడుకున్నాం. పొద్దున్న చూస్తే ముదుచుకుపోయి వాలిపోయింది..

మళ్లీ వచ్చే ఏడాదే విరబూస్తుందని తెలిసినా ఇంకా ఆశతో రోజూ చూస్తున్నా ఇంకో మొగ్గ కనిపిస్తుందేమో అని...

మాలిక పత్రిక పోటీలు

మాలిక శ్రావణ పౌర్ణిమ సంచికలో ప్రకటించిన రెండు పోటీలు గుర్తున్నాయా??? ఒకటి పదచంద్రిక. ఈ పదచంద్రికను తప్పులు లేకుండా పూరించినవారికి వెయ్యి రూపాయలు బహుమతి.. ఇప్పటివరకు కంది శంకరయ్య, నేస్తం, భమిడిపాటి ఫణిబాబు, భమిడిపాటి సూర్యలక్ష్మి, ఎన్నెల ఈ పదచంద్రిక పూరించి పంపారు. ఈ పదచంద్రిక పంపడానికి ఇవాళే ఆఖరు తేదీ . ఇంకా ఎవరైనా ఉంటే త్వరగా పంపండి మరి..


మరో పోటీ.. ఈ సంచికలో ఒకే రచయిత రాసిన రచనలు ఒకటి కంటే ఎక్కువగా ఉన్నాయి ఆ రచయిత ఎవరు? ఆ రచనలు ఏమిటి? ఇవి సరిగ్గా చెప్పగలిగితే ఐదు వందల రూపాయల నగదు బహుమతి ఉంది.

మీ సమాధానాలను ఈ రోజు రాత్రి పన్నెండులోగా editor@maalika.org కి పంపండి..

ఆలసించిన ఆశాభంగం..

ఆదిలక్ష్మిగారు ఎందుకిలా చేసారు??

http://www.eenadu.net/Homeinner.aspx?qry=break42

వసంత పంచక పూర్ణ "జ్యోతి"

టైటిల్ చూసి కంగారు పడుతున్నారా?? అదేం లేదండి. ఇవాల్టికి ఈ బ్లాగు "జ్యోతి" కి ఐదేళ్లు నిండాయన్నమాట. ఐదేళ్ల క్రింద సరదాగా మొదలెట్టిన నా బ్లాగు తడబడే అడుగులతో పయనిస్తూ ఇపుడు నిలదొక్కుకుని కాస్త నిలబడింది. ఈ పయనం అంత కష్టమైనదీ అనను, సులువైనదీ అనను. నిజ జీవితంలోలాగే ఇక్కడా ఎన్నో తప్పటడుగులు, ఆటుపోట్లు, మెచ్చుకోళ్లు, ఈర్ష్యలు... అన్నీ చూసాను. నా ఈ యాత్రలో నాతో కలిసి నన్ను ప్రోత్సహించి, ముందుకు నడిపించిన వారందరికీ హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు తెలియచేసుకుంటున్నాను. ఎన్నో చెప్పాలని ఉంది ...

ముందుగా పాత వార్షికోత్సవాలు కూడా ఒకసారి తిరగేసి రండి..

ప్రధమ వార్షికోత్సవం
ద్వితీయ వార్షికోత్సవం
తృతీయ వార్షికోత్సవం
చతుర్ధ వార్షికోత్సవం

కంప్యూటర్ అంటే ఒక డబ్బా టీవీ, టైప్ రైటర్ అని తప్ప వేరే తెలీని నాకు ఓపికగా ఎన్నో సాంకేతిక విషయాలను, ఎప్పటికప్పుడు, అడిగినప్పుడల్లా వివరంగా నేర్పించిన సాంకేతిక గురువు వీవెన్. నా పిచ్చి రాతలను రచనలుగా చేసుకోవడంలో ప్రోత్సహించి, తప్పులను ఎత్తి చూపి సరిదిద్దుకునేలా చేసిన సాహిత్య గురువు కొత్తపాళీగారు. ముందుగా వీరిద్దరికీ ఒక మంచి విద్యార్థినిగా నమస్సుమాంజలి.

తర్వాత చెప్పుకోవాల్సింది మా ప్రమదావనం స్నేహితురాళ్లను. మహిళా బ్లాగర్లతో ఒక గుంపు మొదలుపెట్టి అందరూ కలిసి మాట్లాడుకుని, సరదాగా గడపడానికి మొదలుపెట్టిన ప్రమదావనం సమాజ సేవలో కూడా పాలు పంచుకుంటుంది. వీరందరినీ ఒక చోట చేర్చాను, తెలియంది చెప్పాను తప్ప నేను ప్రత్యేకంగా చేసిందేమీ లేదు. కాని వాళ్లంతా కలిసి నా ఇచ్చిన పుట్టినరోజు బహుమతి మాత్రం అద్భుతం, నిజంగా ఊహించలేనిది అని చెప్పవచ్చు. అసలు ఈ బ్లాగ్లోకంలో ఎవరికీ అలాంటి బహుమతి లభించి ఉండకపోవచ్చు. ఇన్ని రోజులకా ఈ విషయాన్ని చెప్పేది అంటే ఆ అభిమానపు జల్లులో తడిసి ముద్దైనాను. ఇంకా తేరుకోలేదు. తేరుకోలేను, మరచిపోలేను కూడా. అందరూ కలిసి గూడుఫుఠానీ చేసి నా కోసం ఎన్ని బహుమతులు ఇచ్చారో. వారి అభిమానం, ప్రేమనంతా అక్షరాలలో గుచ్చి ఒక మాలగా నాకు వేసారు. వారందరికీ మన: పూర్వక ధన్యవాదాలు. ఇంకా ఎన్నో చెప్పాలని ఉంది కాని మీ ప్రేమ ముందు అవన్నీ తక్కువే అనిపిస్తుంది.

అన్ని సమయాల్లో నా బ్లాగు ప్రయాణంలో తోడుండి ప్రోత్సహించిన మరి కొందరు మిత్రులకు ఈ సందర్భంగా కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంటున్నాను.

నాగరాజు పప్పు, నల్లమోతు శ్రీధర్, సత్యసాయిగారు, చావా కిరణ్, కల్పన రెంటాల, అఫ్సర్ గారు, తాడేపల్లి లలితా బాలసుబ్రహ్మణ్యంగారు, సుజాత, కస్తూరి మురళీకృష్ణ ,, వరూధిని, ఉమ, ఉష.. ఇంక బజ్జు మిత్రులకు కూడా బోల్డు థాంక్సులూ..

ఈ సంవత్సరం కొందరు ప్రముఖ వ్యక్తులతో పరిచయం కలిగి ఆత్మీయ స్నేహంగా మారింది. ఏన్నో ఏళ్లనుండి అభిమానించిన వ్యక్తులతో మాట్లాడటం నా అదృష్టంగా భావిస్తున్నాను. వారిలో కార్టూనిస్ట్ జయదేవ్ గారు, ఇలియాస్ అహ్మద్ గారు, రచయిత మల్లాది గారు, ఆర్టిస్ట్ అక్బర్ , ఘంటసాల గారి అమ్మాయి శ్యామల ... వీరందరితో నన్ను నేను పరిచయం చేసుకుని మాట్లాడతానని కల్లో కూడా అనుకోలేదు. కాని అదంతా నిజమైంది..ఆంతా ఆ అమ్మ లీల.

అందరికంటే ఎక్కువగా నేను ధాంక్స్ చెప్పుకోవాల్సింది నా బ్లాగు “ జ్యోతి” కే. నన్ను నేను పరిశీలించుకుని, విమర్శించుకుని, విశ్లేషించుకునేలా చేసి ఆ భావాలను అక్షరాలలో నిక్షిప్తం చేసుకునేలా చేసింది. ఎన్నో అందమైన భావాలకు నిలయమైంది. వివిధ సందర్భాలలో నా సంఘర్షణ, నా స్పందన అన్నీ తనలో దాచుకుంది. అప్పుడప్పుడు నాలోని వేదనకు, ప్రశ్నలకు చర్చావేదికగా మారింది.. నాకు నచ్చిన పాటలతో సరాగాలాడింది. అందుకే నిరంతరం నన్ను నేను నా బ్లాగులో చూసుకుంటూ ఉంటాను....

ఇక్కడ మరో వ్యక్తి గురించి చెప్పాలి. కాస్త ప్రమాదకరమైన వ్యక్తే.. ఉండండి బయట అన్ని గడియలు వేసి వస్తాను..అతని గురించి ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. కాని అతనితో చాలా గొడవలు కూడా జరిగాయి. అయినా అతనికి థాంక్స్ చెప్పకుండా ఉండలేను.. నాకు ప్రమాదమని తెలిసిన ఒక విషయం చెప్పాలి. అసలు మలక్ బ్లాగులోకంలోకి వచ్చింది నా మూలంగానే.. నన్ను కెలకడానికి వచ్చాడు అప్పుడెప్పుడో. తర్వాత పరిచయం కలిగి , స్నేహం పెరిగింది. కాని చివరికి నావల్లే కెలకబడ్డాడు పాపం.. అందుకే పెద్దలు చెప్పారు ... (... ఇది మీకు తెలుసు...)... అతని స్నేహం వల్ల నాకు కొన్ని రౌడీ వేషాలు అబ్బాయి లెండి. ముఖ్యంగా తప్పు చేయనప్పుడు బాధపడకూడదు, ఎవరికీ భయపడకూడదు, లెక్క చేయకూడదు అని.. పాపం పాపాయి మాత్రం ఇరుక్కుపోయాడు. ఎలా అంటారా?? వాళ్ళ అమ్మగారిని నాకు పరిచయం చేసాడు. ఇంకేముంది...ఇక్కడ ఏం గొడవ చేసినా న్యూస్ అక్కడికి వెళ్ళడానికి ఎంతో సమయం పట్టదన్నమాట..:)) ఆ సదవకాశం నేను ఇంకా వినియోగించుకోలేదు లెండి.........థాంక్స్ భరద్వాజ్..

మీ అభిమానం, ప్రేమ , ప్రోత్సాహం ఇలాగే ఉండాలని కోరుకుంటూ నా పయనాన్ని కొనసాగిస్తున్నాను.

నమస్తే........

ఇల్లలుకగానే .......................

చిత్రం : అక్బర్

అమ్మాయి పెళ్ళీడుకొచ్చింది. యోగ్యుడైన అబ్బాయిని చూసి కట్నకానుకలతో అమ్మాయిని అత్తవారింటికి పంపుతారు. అంతవరకు ఆమె తల్లితండ్రుల గుండెలమీద కుంపటిగానే ఉంటుంది. ఒక అయ్య చేతిలో పెట్టి తమ బాధ్యత వదిలించుకున్నారు. ఇక అమ్మాయిని అత్తవారింటికి పంపించేటప్పుడు ఇలా చెప్తారు ... పెద్దలకు ఎదురు మాట్లాడవద్దు. ఎవరు ఏది చెప్పినా కాదనకుండా చేయాలి. మొగుడు, పిల్లలు, అత్తగారికి కావలసినవి అమర్చడమే నీ బాధ్యత.. నీ మూలంగా మాకు ఎటువంటి మాటా రాకూడదు ఇలా ఎన్నో బుద్ధులు చెప్తారు. అన్నింటికి తల ఊపుతుంది ఆ అమ్మాయి. కొత్తగా పనికి వెళ్లే పనివాళ్లకి చెప్తారు చూడండి అలా అన్నమాట. అమ్మాయిలు కూడా అత్తగారింట్లో అదే గుడ్డిగా ఫాలో ఐపోతుంటారు. తమ ఇష్టాలేంటో గుర్తుండదు. రుచిగా వంట చెయడం, అందరి అవసరాలు తీర్చడం, ఇల్లు నీట్ గా పెట్టడం, అతిథి మర్యాదలు చేయడం, టైమ్ దొరికితే కుట్లు , అల్లికలు , ముగ్గులు ఇవే ఆమె లోకం. మగవాళ్ళతో గట్టిగా మాట్లాడొద్దు. కాస్త నవ్వుతూ మాట్లాడితే బరితెగించింది అంటారు. అన్నీ మొగుడే చూసుకోవాలి. ఆడది గడప దాటి బయటకు రాకూడదు. ఎప్పుడూ ఆడాళ్ల మధ్యే , ఆడాళ్ల తోటే ఉండాలి. ఇది అసలైన ఆడదానికి ఉండవలసిన లక్షణాలు అలియాస్ జీవితకాలపు జైలు అన్నమాట. దీనిని దాటి లోకం లేదు. ఎంతోమంది ఆడవాళ్లు ఇలాటి జీవితానికి అలవాటు పడిపోయారు కూడా. వాళ్లకు తమకంటూ ఇష్టాలు , అభిరుచులు ఉండవు. ఉన్నా పూసలు, బొమ్మలు, బట్టలు కుట్టుకోవడం తప్ప వేరే ఏముంటాయి??. డబ్బులు కావాలంటే భర్త ఇస్తాడు. వయసు మీరాక కొడుకులు చూసుకుంటారు. ఐనా ఇంట్లో ఉండే ఆడదానికి అంతకంటే కోరికలేముంటాయి. తిండి, బట్ట, నీడకు లోటు లేదు. ఇప్పుడంటే టీవీలు ఉండనే ఉన్నాయి. వాటిలో టీవీ సీరియల్లు ఇరవై నాలుగు గంటలు వస్తూనే ఉంటాయి. ఇంకా చేయడానికేముంది. పనిగాని, ఇంకేదైనా కాని చేసి ఎవరిని ఉద్ధరించాలంట??హాయిగా రోజులు గడిచిపొతున్నాయి చాలదూ?. ఎప్పుడైనా ఇంట్లో డబ్బులకు ఇబ్బంది ఐతే అప్పడాలు, పచ్చళ్లు పెట్టి వేన్నీళ్లకు చన్నీళ్లుగా ఇంత సంపాదిస్తే చాలు. పెళ్లయ్యాక ఆడవాళ్లు చేసే పనేముంది. మొగుడు, పిల్లలు, మళ్లీ వాళ్ల పిల్లలను చూసుకోవడం ప్రతీ ఇల్లాలి కర్తవ్యం, బాధ్యత కూడాను. అంతకంటే ఏం చెయగలం ఇంట్లో ఉండే ఆడవాళ్లు..

ఇలా ఇల్లు అలుకుతూ అలుకుతూ తాము ఎవరో, తమ పేరేంటో మర్చిపోయే ఆడాళ్లు ఎంతో మంది ఉన్నారు. "సంసారం నిలబడడానికి తన స్వేచ్చ సమర్పించుకుంది స్త్రీ, తన యుగాల నిద్రనుంచి మేల్కొన్నది" అని చలం చెప్పినట్టు అందరూ కాకున్నా కొందరైనా ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తమగురించి ఆలోచిస్తారు. ఉలిక్కిపడి కళ్లు తెరిచి తమ చుట్టూ చూసుకుని " ఈ సమాజంలో నా స్థానం ఎక్కడ?" అని అయోమయంగా తమని తాము ప్రశ్నించుకుంటారు. అసలు తమకు కావలసిందేమితో, ఇల్లలుకుతూ మర్చిపోయిన ఎన్నో అభిరుచులను, ఇష్టాయిష్టాలను తెల్సుకోవాలి. ఒక విషయం చెప్తాను.. ఎవరన్నా స్నేహితుల ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు అక్కడ స్నేహితుడి నాన్నో మావగారో ఉంటే వారి పేరుతో పరిచయం చేసుకుంటారు. అదే ఆ స్నేహితుని అమ్మ గానీ అత్తగారూ గానీ అయితే? వాళ్ళూ పేరుతో పరిచయం చేసుకోరు, మనమూ అడగం పేరేవిటని. అడిగినా ఏమని చెప్తారు?? ఏమోయ్, అమ్మా, బామ్మ, అమ్మమ్మ, అమ్మగారు, అత్తయ్యగారు, ఇవేనా ఆ ఇల్లాలికి ఉన్న పిలవగలిగిన పేర్లు. అందుకే ప్రతీ మహిళ తన పేరు గుర్తు పెట్టుకోవాల్సిన అవసరం ఉంది. ఎవరికోసమో కాదు తనకోసమే. ఆ అలా చేయడం అందరికీ సాధ్యం కూడా కాకపోవచ్చు. భవసాగరంలో ఎంతగా మునిగిపోతారంటే బయటకు రావాలని ఎంత తపనపడినా పైకి రావడానికి బదులు లోపలికే కృంగిపోతుంటారు. కాని అవకాశం ఉన్నవారైనా బ్రతుకంటే ఇల్లలకడమే కాదు అది బ్రతుకులో ఒక భాగం మాత్రమే అని గుర్తించుకోవాలి. కుటుంబ బాధ్యతలతో పాటు తమలోని అంతర్గత శక్తిని గుర్తించి , తమని తాము మర్చిపోకుండా ఉండాలని ఈ కథ చెప్తుంది. అంత మాత్రాన తన గురించే ఆలోచించి, కుటుంబాన్ని నిర్లక్ష్యం చేయమని ఎవరూ చెప్పరు. ఒక్కసారి మీ గురించి ఆలోచించండి. మీకిష్టమైన పనులు ఎన్నో ఉన్నాయి. చేయగలరు కూడా..

ఈ కథ ఎందుకు ప్రస్తావించాల్సి వచ్చిందంటే...

ఈనాటికీ మన చుట్టూ ఎంతోమంది తమ పేరు మరచిపోయిన శారదలు ఉన్నారు. భర్త , పిల్లలు , సంసారం తప్ప వేరే లోకం తెలిదు. అలాటి ఓ పేరు మరచిపోయిన శారదల్లో నేనూ ఒకదాన్నే మూడేళ్ల క్రిందవరకు.. పిల్లలకోసం నెట్ పరిచయం చేసుకుని సరదాకి బ్లాగు మొదలెట్టాను కాని కొంత కాలానికి అది కూడా బోర్ కొట్టింది. పిల్లలు ఉద్యోగాల్లో సెటిల్ అయ్యారు. అప్పట్లో అసలు నాకు ఏమిష్టమో నాకే తెలిదు. సంపెంగలు ఇష్టం. రఫీ, ఘంటసాల పాటలు ఇష్టం. వారపత్రికల్లో సీరియళ్లు,తెలుగు కథలు చదవడం ఇష్టం. సినిమాలు కాకున్నా టీవీ సీరీయల్లు చూస్తున్నాను. హాయిగా సమయం గడిచిపోతుంది. తిండికి, బట్టకు కొరతేమి లేదు కష్టాలు తీరిపోయాయి. పిల్లలు సెటిల్ అయ్యారు. ముందు ముందు పిల్లలు పెళ్లిళ్లు అయ్యాక వాళ్ల పిల్లలకు సేవలు చేస్తూ ఉండాల్సిందే..... మరి నా జీవితమంతా ఇంతేనా??.... ఇలా ఎన్నో ఆలోచనలు నన్ను చుట్టుముట్టి అల్లకల్లోలం చేసాయి. ఈ కథలోలాగే ఒక ఫ్రెండ్ మూలంగా నా గురించి ఆలోచించడం మొదలుపెట్టాను. బాధ్యతలను మానుకోలేదు కాని తగ్గించుకున్నాను. నాకు ఇష్టమైనది, నాకు తృప్తినిచ్చేది ఏంటీ అని ఆలోచించాను. ఆ దిశలో ప్రయానించి ఇదిగో ఇపుడు ఇలా ఉన్నాను… మరి మీ చుట్టూ తమ పేరు మరచిపోయిన శారదలను ఎంతోమంది కనిపిస్తారు. వాళ్ళకు కూడా గుర్తు చేయండి. ఆ శారద మీరు కాకుంటే మీ అమ్మ కావొచ్చు, పిన్ని కావొచ్చు, అక్క కావొచ్చు. అమ్మమ్మ కూడా కావొచ్చు. ...

ఇల్లలకగానే పండగౌనా

రచన : పి.సత్యవతి
( ఈ కధ నా బ్లాగులో ఎందుకు రాసానో తర్వాత చెప్తాను ) కధ చదివి మీ అభిప్రాయం చెప్పండి....


ఇల్లాలు కాకపూర్వం ఓ యువతి. చదువూ, సంధ్య, తెలివీ, చాకచక్యం. సమయస్ఫూర్తీ, హాస్యం, లాస్యం అన్నీ కలిగిన అమ్మాయి..

అమ్మాయి అందం, తెలివీ, వాళ్ల నాన్న ఇచ్చిన కట్నం బాగా నచ్చిన ఓ చిన్నవాడు ఆ అమ్మాయి మెడలో మూడు ముళ్ళూ వేసి, ఓ ఇంటికి ఇల్లాల్ని చేసి, 'ఇదిగో అమ్మడూ ఈ ఇల్లు నీది' అని చెప్పేడు. ఆ ఇల్లాలు వెంటనే పయిట నడుముకి బిగించి, ఇంటిని అందంగా అలికి ముగ్గులు పెట్టింది. ఆ చిన్నవాడు వెంటనే ఆ ఇల్లాల్ని మెచ్చుకుని "నువ్వు ఇల్లు అలకడంలో నేర్పరివి.. ముగ్గులు వెయ్యడంలో అంతకన్నా నేర్పరివి.. సెబాష్ కీప్ ఇట్ అప్" అని ఇంగ్లీషులో మెచ్చుకుని భుజం తట్టాడు..

దాంతో ఆ ఇల్లాలు తెగ మురిసిపోయి, ఇల్లలకడమే ధ్యేయంగా తన జీవితాన్ని కొనసాగించింది. ఎల్లప్పుడూ ఇంటిని పరిశుభ్రంగా అలికి రంగురంగుల రంగవల్లికలు తీర్చిదిద్దింది. ఆ విధంగా ఆమె జీవితం మూడు అలుకు గుడ్డలూ - ఆరు ముగ్గుబుట్టలుగా సాగిపోతూ వచ్చింది. కానీ ఒకనాడా ఇల్లాలు ఇల్లలుకుతూ అలుకుతూ "నా పేరేమిటి చెప్మా?" అనుకుంది. అలా అనుకుని ఉలిక్కిపడింది. చేతిలో అలుకు గుడ్డా, ముగ్గు బుట్టా అక్కడ పడేసి కిటికి దగ్గర నిలబడి తల గోక్కుంటూ, " నా పేరేమిటి.. నా పేరేమిటి?" అని తెగ ఆలోచించింది. ఎదురుగా ఇంటికి నేమ్ బోర్డ్ వ్రేలాడుతోంది. మిసెస్. ఎం.సుహాసిని ఎం.ఏ. పిహెచ్.డి.. ప్రిన్సిపాల్ 'ఎక్స్' కాలేజి అని.. అవును అలాగే తనకి ఓ పేరుడాలి కదా.. ఇలా మర్చిపోయానేమిటి? ఇల్లలికే సంబరంలో పేరు మరిచిపోయాను.. ఇప్పుడెలాగ” అనుకుంది ఆ ఇల్లాలు. కంగారు పడిపోయింది. మనసంగా చికాగ్గా అయిపోయింది. ఎలాగో ఆ పూటకి ఇల్లలకడం కానిచ్చింది. అంతలో పని మనిషి వచ్చింది. పోనీ ఆమెకైనా గుర్తుందేమోనని " అమ్మాయ్! నా పేరు నీకు తెలుసా?" అని అడిగింది.

"అదేమిటమ్మా! అమ్మగార్ల పేర్లతో మాకేమిటి పని? మీరంటే మాకు అమ్మగారే! ఫలానా తెల్లమేడ క్రింద భాగంలో అమ్మగారంటే మీరు" అన్నది ఆ అమ్మాయి.

"అవున్లే పాపం నీకేం తెలుసు?" అనుకుంది ఇల్లాలు.

స్కూల్ నించి మద్యాహ్న భోజనానికి వచ్చారు పిల్లలకైనా గుర్తుందేమో నా పేరు అనుకుంది ఇల్లాలు.

" ఒరే పిల్లలూ, నా పేరు మీకు తెలుసా?" అని అడిగింది. వాళ్లు తెగ ఆశ్చర్యపడిపోయి " నువ్వు అమ్మవి.. నీ పేరు అమ్మే.. మేం పుట్టినప్పటినించీ మాకు తెలిసింది అదే .. నాన్నగారి పేరుతో ఉత్తరాలొస్తాయి. ఆయన్నంతా పేరుతో పిలుస్తారు గనుక మాకు తెలుసు. నీ పేరు నువ్వు మాకెప్పుడూ చెప్పలేదు గదా. పోనీ నీ పేరుతో ఉత్తరాలు కూడా రావు" అనేశారు వాళ్లు. అవును తనకెవరు ఉత్తరాలు రాస్తారు? అమ్మా నాన్న ఉన్నారుగాని నెలకో, రెండు నెలలకో ఫోన్ చేస్తారు. చెల్లెళ్లు అక్కలూ కూడా వాళ్ల వాళ్ల ఇళ్ళు అలుక్కోవడంలో నిమగ్నమై ఉన్నారు. వాళ్ళు అంటే ఏ పిళ్లిళ్లలోనో, పేరంటంలోనో కలిస్తే కొత్త ముగ్గుల్ని గురించో, వంటల్ని గురించో మాట్లాడుకోవడమే గాని ఉత్తరాలు లేవు. ఇల్లాలు నిరాశపడింది గాని ఆమెకి అశాంతి ఎక్కువైంది. తన పేరెలాగైనా గుర్తు తెచ్చుకోవాలనే తపన ఎక్కువైంది. అంతలో పక్కింటావిడ పేరంటం పిలవడానికొచ్చింది. పోనీ ఆవిడకేమైనా గుర్తుందేమోనని అడిగితే ఆవిడ కిసుక్కున నవ్వేసి,
"మరే! మీ పేరు నేనడగాలేదు... మీరు చెప్పాలేదు.. కుడీచేతివైపు తెల్లమేడావిడ. అల్లదుగో ఆ మందుల కంపెనీ మేనేజరుగారి భార్య అనో లేకపోతే తెల్లగా పొడుగ్గా ఉంటుందే ఆవిడ అనో చెప్పుకుంటాం.. అంతే " అనేసింది ఆ ఇల్లాలు.

ఇంక లాభం లేదు.. పిల్లల స్నేహితులు మాత్రం ఏం చెప్తారు.. వాళ్లకి కమలావాళ్ల అమ్మ అనో, ఆంటీ అనో తెలుసు.. ఇక భర్తగారొక్కరే శరణ్యం. ఆయనకే గుర్తుంటే ఉండాలి.

రాత్రి భోజనాల దగ్గర అడిగింది.. "ఏవండి.. నా పేరు మర్చిపోయానండి.. మీకు గుర్తుంటే చెప్పరా?"

భర్తగారు పెద్దగా నవ్వేసి.."అదేమిటోయ్! ఎన్నడూ లేనిది ఇవ్వళ పేరు సంగతి ప్రస్తావిస్తున్నావు. నిన్ను పెళ్లయ్యిన్నాటినుంచి "ఏమోయ్" అని పిలవడం అలవాటైపోయింది. నువ్వుకూడా అలా పిలవకండి. నా పేరు నాకుంది కదా అని చెప్పలేదు.. అందుకని నేనూ మర్చిపోయాను. ఇప్పుడేం? నిన్నందరూ మిసెస్ మూర్తి అంటారు గదా?" అన్నాడు. "మిసెస్ మూర్తి కాదండి. నా అసలు పేరు నాక్కావాలి. ఎలాగిప్పుడు?" అన్నది ఆవేదనగా..

"దానికేం పోనీ ఏదో ఒక పేరు పెట్టేసుకో కొత్తది?" అని సలహా ఇచ్చాడు ఆయన.

"బావుండండి.. మీ పేరు సత్యనారాయణ మూర్తి అయితే మిమ్మల్ని శివరావు అనో సుందరరావు అనో పెట్టుకోమంటే ఊరుకుంటారా? నా పేరే నాక్కావాలి " అన్నది..

"బాగానే ఉంది. చదువుకున్నావు కదా. సరిటిఫికెట్ల మీద పేరుంటుంది కదా. ఆ మాత్రం కామన్ సెన్స్ లేకపోతే ఎలా.. చూసుకో వెళ్ళి " అని సలహా ఇచ్చాడాయన మళ్లీ...

ఇల్లాలు సర్టిఫికెట్ల కోసం హోరాహోరీ వెతికింది. బీరువాలో పట్టుచీరెలు, షిఫాన్ చీరెలు,, నేత చీరెలు,, వాయిల్ చీరెలు. వాటి మ్యాచింగ్ జాకెట్లు, లంగాలు, గాజులు, పూసలు, ముత్యాలు, పిన్నులు, కుంకుమ భరిణలు, గంధం గిన్నెలు, వెండి కంచాలు, బంగారం నగలు అన్నీ పొందికగా అమర్చి ఉన్నాయేగాని అందులో ఎక్కడా సర్టిఫికెట్ల జాడ లేదు.. అవును .. తను పెళ్ళయిన తరువాత ఇక్కడికొచ్చేటప్పుడు అవి తెచ్చుకోలేదు.

"అవునండి.. నేను అవి ఇక్కడికి తెచ్చుకోలేదు.. నేను మా ఊరు వెళ్లి ఆ సర్టిఫికెట్లు వెతుక్కుని నా పేరు అడిగి తెలుసుకుని రెండురోజుల్లో వచ్చేస్తాను" అని అడిగింది భర్తని.

"బాగానే ఉంది. పేరుకోసం ఊరెళ్లాలా ఏం? నువ్వు ఊరెడితే ఈ రెండు రోజులూ ఇల్లెవరలుకుతారు?" అన్నాడు నాధుడు. అవును నిజమే మరి.. తనందరికన్నా బాగా అలుకుతుందని గదా .. ఆ పని ఎవర్నీ చెయ్యనివ్వలేదు ఇన్నాళ్లు.. ఎవరి పన్లు వాళ్ళకున్నాయి. ఆయనకి ఉద్యోగం, పిల్లలకు చదువులు.. వాళ్లకెందుకులే శ్రమ పాపం.... అనుకుని తనే ఆ పని చేస్తూ వచ్చింది... వాళ్లకి అసలు చేతకాదు మరి.

అయినా పేరు తెలీకుండా ఎలా బ్రతకడం.

ఇన్నాళ్లు ఆ విషయం గుర్తురాలేదు గనుక సరిపోయింది గానీ గుర్తొచ్చాక కష్టంగానే ఉంది..

"రెండు రోజులెలాగైనా కష్టపడండి.. నే వెళ్లి నా పేరు కనుక్కుని రాకపోతే బ్రతకలేకుండా ఉన్నాను" అని బ్రతిమిలాడి బయటపడింది ఇల్లాలు.

" ఏమ్మా, ఇంతర్జంటుగా వచ్చావు? ఆయనా పిల్లలూ బావున్నారా? ఒక్కదానివే వచ్చావేం?" అని అమ్మా నాన్న ఆప్యాయంగానే పలకరించినా అందులో కొంత సందేహాన్ని కూడా జోడించారు. వచ్చిన పని వెంటనే గుర్తుకొచ్చి...

"అమ్మా! నా పేరేమిటో చెప్పమ్మా" అనడిగింది ఎంతో దీనంగా ఇల్లాలు...

" అదేమిటమ్మా నువ్వు మా పెద్దమ్మాయివి.. నీకు బి.ఏ దాకా చదువు చెప్పింది యాభైవేలు కట్నం ఇచ్చి పెళ్లి చేశాం.. రెండు పురుళ్లు పోశాం.. ప్రతి పురిటికి ఆస్పత్రి ఖర్చులు మేమే భరించాం. నీకిద్దరు పిల్లలు. మీ ఆయనకి మంచి ఉద్యోగం.. చాలా మంచివాడు కూడానూ. నీ పిల్లలు బుద్ధిమంతులు"

" నా చరిత్ర కాదమ్మా.. నా పేరు కావాలమ్మా నాకు.. పోనీ నా సర్టిఫికెట్లు ఎక్కడున్నాయో చెప్పు"

" ఏమోనమ్మా ఈ మధ్యన అలమారల్లో పాత కాగితాలు, ఫైళ్లు అన్నీ ఖాళీ చేసేసి గాజు సామాన్లు సర్దించాం. కొన్ని కొన్ని ముఖ్యమైన ఫైళ్లు అటకమీద పడేశాం.. రేపు వెతికిద్దాంలే.. ఇప్పుడు వాటికేం తొందర.. హాయిగా స్నానం చేసి భోజనం కానియ్యమ్మా... అన్నది ఆ ఇల్లాలి తల్లి.. ఇల్లాలు హాయిగా స్నానం చేసి భోజనం చేసింది కానీ నిద్ర రాలేదు.. ఆడుతూ పాడుతూ ఇల్లలుకుతూ ముగ్గు వేస్తూ పేరు మర్చిపోవడం వల్ల ఇలా ఇన్ని కష్టాలొస్తాయని ఎప్పుడూ అనుకోలేదు..

తెల్లవారింది గానీ అటకమీద ఫైళ్ళలో సర్టిఫికెట్లు వెతకడం పూర్తి కాలేదు. ఈలోగా ఆ ఇల్లాలు కనపడ్డ మనిషినల్లా ఆడిగింది.. చెట్టునడిగీ .. పుట్టనడిగీ.. చెరువునడిగీ.. తను చదివిన స్కూలునడిగి.. కాలేజినడిగీ, అరచీ, ఆక్రోశించి ఎట్టకేలకు ఓ మిత్రురాలిని కలిసి తన పేరు సంపాదించింది. ఆ స్నేహితురాలు తనలాగే తనతోనే చదువుకుని తనలాగే పెళ్ళి చేసుకుని, తనలాగా బ్రతుకు ఇల్లలకడం కాకుండా, ఇల్లలకడం బ్రతుకులో ఒక భాగంగా బ్రతుకుతూ తన పేరునూ, తన స్నేహితురాళ్ల పేర్లనూ కూడా గుర్తుంచుకున్న వ్యక్తి.. ఆ స్నేహితురాలు ఈవిణ్ణి చూడగానే గుర్తు పట్టి, " ఓ .. హాయ్ శారదా! నా ప్రియమైన శారదా!" అని కేకలు పెట్టి కౌగిలించేసుకుంది. అప్పుడా ఇల్లాలిని దాహంతో ఆర్చుకుపోయి , ఎండిపోయి ప్రాణంపోవడానికి సిద్ధపడిన వాడికి కొత్త కూజాలో నీళ్లు చెంచాతో నోట్లో పోసి బ్రతికించిన చందంగా .. బ్రతికించింది ఆ స్నేహితురాలు..

"నువ్వు శారదవి. నువ్వు మన స్కూలులో టెంత్ క్లాసులో ఫస్ట్ వచ్చావు. కాలేజీలో జరిగిన మ్యూజిక్ పోటీల్లో ఫస్టొచ్చావు. అప్పుడప్పుడు మంచి మంచి బొమ్మలు వేసేదానివి. మనందరం పది మంది స్నేహితులం.. వాళ్లందర్నీ నేను అప్పుడప్పుడూ కలుసుకుంటూనే ఉన్నాను. మేం ఉత్తరాలు రాసుకుంటూనే ఉన్నాం.. నువ్వొక్కదానివే మాకు అందకుండా పోయావు. చెప్పు! ఎందుకు అజ్ఞాతవాసం చేస్తున్నావు?" అని నిలదీసింది ఆవిడ.

"అవును ప్రమీలా.. నువ్వు చెప్పింది నిజం. నేను శారదనే.. నువ్వు చెప్పేదాకా నాకు జ్ఞాపకం లేదు.. నా మెదడులోని అరలన్నీ కూడా ఇల్లు ఎంత బాగా అలకాలి అనే విషయం మీదే కేంద్రీకృతం అయిపోయాయి. ఇంకేం గుర్తు లేదు. నువ్వు కనపడకపోతే నాకు పిచ్చెక్కిపోయేది" అని శారద అనే పేరుగల ఆ ఇల్లాలు.. శారద సరాసరి ఇంటికి వచ్చి అటక ఎక్కి పాత ఫైళ్లు తిరగదోడి తన సర్టిఫికెట్లు, తను వేసిన బొమ్మలు, పాత ఆల్బంలు అన్నీ సాధించింది.. తను స్కూల్లో, కాలేజీలో గెలుచుకున్న ప్రైజులు కూడా వెతికి పట్టుకుంది.

కొండంత సంతోషంతో ఇంటికి తిరిగి వచ్చింది. "నువ్వు లేవు.. ఇల్లు చూడెలా ఉందో.. సత్రంలా ఉంది. అమ్మయ్యా నువ్వొచ్చావు. ఇంక మాకు పండగేనోయ్" అన్నాడు శారద భర్త. "ఇల్లలకగానే పండగ కాదండి.. అవును గానీ ఇకనుంచీ నన్ను ఏమోయ్! గీమోయ్! అనకండి . నా పేరు శారడ.. శారదా అని పిలవండి. తెలిసిందా?" అని కూని రాగాలు తీస్తూ హుషారుగా లోపలికి వెళ్లింది. ఏ మూల దుమ్ము ఉందో?, ఎక్కడ సామాన్లు ఆర్డర్‌లో లేవోనని చాలా సీరియస్‌గా వెతుకుతూ, డిసిప్లిన్ కోసం తపనపడే శారద రెండు రోజులుగా దులపని సోఫాలో హాయిగా చేరబడి, తను తెచ్చిన బొమ్మల్ని పిల్లలకి చూపిస్తుంది..